Fotowedstrijden, een haat-liefde verhouding

Fotowedstrijden in alle soorten en maten

Sinds 3 jaar doe ik zo nu en dan mee met fotowedstrijden. Grotere wedstrijden zoals Lowland Photo Contest, de Groene Camera of National Geographic, een enkele keer aan kleinere wedstrijden gesponsord door bedrijven als CEWE, Canon, Olympus en noem er zo nog maar een stelletje op. Naar de hele grote wedstrijden van GDT en Wildlife Photographer of the Year stuur ik niets in. Het komt niet eens in mijn hoofd op om wat in te sturen. Voor mijn gevoel zit ik nog heel ver van dat niveau van fotografie af. Kansloze missie.

De kick van het meedoen

Waarom doe ik net als zoveel andere mensen eigenlijk mee aan fotowedstrijden. Er moet iets zijn wat mij motiveert om foto’s in te sturen. Zeker als een inzending geld kost, zoals bij grotere wedstrijden het geval is. Na diep in mijn binnenste te hebben gekeken kom ik tot de conclusie dat er twee dingen zijn die mij motiveren. De eerste is de kick om te kunnen zeggen dat je een prijs of “highly commended” hebt gekregen bij een grote fotowedstrijd. Het gevoel dat je daardoor als amateur fotograaf een prestatie levert die op hetzelfde niveau ligt als foto’s van fotografen van naam. Je naam krijgt bekendheid binnen het fotowereldje, de prestige van het “erbij horen”. Ik vermoed dat veel mensen net als ik hier voldoening uit halen. De tweede reden dat ik meedoe zijn de prijslokkertjes. De mooie reizen, camera’s, lenzen en andere foto-accessoires. Wie wil dat nu niet winnen?

Selectie stress

Voor je wat kunt winnen moet je eerst een selectie van foto’s maken die je in wilt sturen. Als ik wat instuur dan wil ik ook een kans maken om te winnen. Ik ben dusdanig competitief ingesteld dat ik meedoe om het winnen, niet om het insturen en meedoen! Dus kijk ik naar de samenstelling van de jury. Wie zitten erin, welk type foto’s maken ze zelf en zullen ze waarschijnlijk mooi vinden. Welke foto’s van mij passen hierbij. Zijn de geselecteerde foto’s technisch goed. In welke categorie zal ik welk beeld insturen.

Wikken en wegen, selecteren en weer uit de selectie halen. Ik weet werkelijk niet welke foto voldoet aan wedstrijdcriteria. Een selectie maken vind ik echt een drama. Keuzestress. Uiteindelijk heb ik mijn selectie klaar en verstuur ik de foto’s. Direct na het insturen heb ik altijd het idee dat ik de verkeerde selectie heb gemaakt en het eigenlijk veel beter had gekund. En dan is het afwachten of de foto geselecteerd wordt. Zo heel nu en dan behoor ik tot de gelukkigen. Maar meestal is het niks. Gelukkig ben ik maar kort teleurgesteld als ik geen nominatie heb gekregen. Dat is wat ik eigenlijk ook wel had verwacht.

Jureren… persoonlijke voorkeur of toch niet?

Diep in mijn hart vind ik een fotowedstrijd eigenlijk helemaal niks. Een jury die op persoonlijke voorkeur een oordeel geeft over mijn foto. Een foto die ik zelf natuurlijk top vind, anders zou ik hem niet insturen. Hoe neutraal een jury volgens eigen zeggen ook kijkt, onbewust speelt persoonlijke smaak en voorkeur mee. Dat kan ook niet anders aangezien fotografie geen abstracte wetenschap is met vaste getallen of omschrijvingen. Uiteraard kijkt een jury ook naar het technische aspect van een foto. Laten we eerlijk zijn, alle foto’s in de voorselectie van een jury zijn technisch perfect in orde. Dat maakt niet het verschil. De uiteindelijke plaatsbepaling ontstaat door wat de jury in de laatste stemronde mooi vindt. Zet er andere juryleden neer en er eindigen andere foto’s op het erepodium.

Topfotografen

Toch zijn het vaak dezelfde natuurfotografen die in de prijzen vallen. Nederlandse fotografen die ik als topfotografen beschouw, zoals Jasper Doest, Marijn Heuts, Theo Bosboom en Bart Siebelink zie ik geregeld als prijswinnaars voorbij komen. Dat kan geen toeval zijn. Dat wil zeggen dat een professionele jury wel degelijk topkwaliteit tussen alle goede inzendingen eruit weet te halen. Er moet dus iets gemeenschappelijk goeds in die foto’s zitten die een jury ertoe aanzet om deze beelden te selecteren. Iedere keer weer probeer ik door goed naar de winnende foto’s te kijken te achterhalen waarom zij wel in de prijzen vallen en ik niet. En het is heel simpel, de foto’s zijn over het algemeen gewoon beter of origineler!

Publiekswedstrijd? Van zijn levensdagen niet!

Waar ik absoluut niet aan meedoe zijn publiekswedstrijden. Wat een ongelofelijke onzinnige wedstrijden zijn dit. Het publiek mag de mooiste foto kiezen. Mijn ervaring met dit soort wedstrijden is dat niet de beste foto’s winnen maar dat zelfs waardeloze foto’s in de prijzen kunnen vallen. Als je maar genoeg vriendjes hebt op facebook, fotoclub of vriendenkring die bereid zijn om op jouw foto te stemmen. Het liefst met een oproep op Facebook en Instagram om op “mijn foto” te stemmen. Nee, dat is een niveau waartoe ik mezelf niet wil verlagen. Ieder zijn ding, maar de mijne is het zeker niet.

Ondanks alle mitsen en maren rondom fotowedstrijden ga ik lekker door met het insturen van foto’s. Het motiveert me in mijn streven om het maximale uit mijn fotowerk te halen, kritisch naar mijn beelden te kijken en te proberen om dezelfde of liefst nog betere kwaliteit foto’s te maken dan de prijswinnaars van fotowedstrijden. En zit mijn foto er niet bij, geen punt. Ik geniet met volle teugen van de prijswinnende foto’s van andere deelnemers aan de wedstrijd. En u, hoe denkt u over het meedoen aan een fotowedstrijd? Doet u aan alles mee of is het voor u “not done”.

Fotogroet Jan