Tempo tranquilo op Fuerteventura

Heb ik dat eigenlijk wel nodig, een resort? De hele dag vastzitten aan de tijden van je (vr)eetmaaltijden en elke avond verveeld worden door het recreatieteam die voor de zoveelste keer Gangnam Style ‘zingt’. Ach, ieder zo zijn eigen ding. Ik wou dat ik zo makkelijk vermaakt kon worden, best relaxed en veilig. Nee, ik ben verslaafd aan de natuur, de wilde natuur. En het vastleggen ervan wat altijd avontuur met zich brengt!

Waar gaat het mis?

Eigenlijk gaat het bij de voorbereiding al pontificaal mis. De vogels in het noorden zijn leuker dan de vogels in het zuiden, ook zitten er vogels in de afgelegen toendra en vulkanische gebieden. Deze uiteenlopende locaties resulteren weer in andere voor- en achtergrondjes. Jullie snappen mij wel, toch? Een twee weken lang luxeresort werd dus vervangen door vier accommodaties in allerlei uithoeken van het eiland. Desondanks het falen in de voorbereiding stond een dag voor vertrek mijn streven nog vast: ontspannen en weinig foto’s maken.

Droog, droger, droogst

Om 02.00 uur gaat de wekker, enkele uren later rijden we ineens in een compleet andere wereld, genaamd Fuerteventura. Het Canarische eiland is heet en je verbrandt jezelf aan de grond. Op het prachtige, helderblauwe zeewater na zien we de hele vakantie nauwelijks nog water. De rivieren lijken al tijden opgedroogd, zelfs de bloemloze cactussen lijken verdroogd. Tijdens het rijden naar onze eerste accommodatie tuur ik uit het raam. Er lijkt geen insect of vogel te bekennen. Ik vraag mij oprecht af of er leven is onder deze erbarmelijke omstandigheden.

Spaanse mussen en Bob Marley

We komen aan in Costa Calma en na wat zoeken stuiten we via een ‘louche’ achterdeurtje op een gezellige binnenplaats. De Spaanstalige reggae in combinatie met een indringende wietgeur galmt onze oren en neusgaten in. Tja daar sta je dan, uitgeput met je reiskoffer, ik kwam voor rust! Eerlijk is eerlijk, het overviel me flink. Om de rust te vinden trokken we snel naar het strand. We ploffen in het zand en zien verderop de relaxte strandbedjes voor gasten van de luxeresorts.

Het avontuur is begonnen, maar tijdens onze nachtrust bleef het doodstil. We werden wakker gefloten door zingende Spaanse mussen in duet met de Spaanse Bob Marley. Terwijl ik mijn cameratas buiten inpak worden we begroet met een vrolijke ‘Buenos días’ en ‘Hola’. Binnen de kortste tijd zweven we mee op hun relaxte ritme. Of dit nou het resultaat van de wietlucht was weet ik niet, maar dat doet er niet toe, we waren relaxed en daar gaat het om!

Hugó de trekegel

Leuk dat relaxen, maar de onrust sloeg toe, ik had nog geen fatsoenlijke foto gemaakt! Gelukkig kwam daar snel verandering in. Een strandwandeling eindigde in een fotosessie met Barbarijse grondeekhoorns. Deze uitheemse ‘schattige’ diertjes zijn helaas (door toedoen van de mens) een ramp voor de plaatselijke natuur.

Wandelend in de avond prikkelt geritsel mijn fotografische zintuigen, tot mijn verbazing is het een trekegel! Ze struint niet zomaar rond, maar is doelgericht op weg naar.. een bestelbusje? Daar stopt ze en uit het omgebouwde bestelbusje stapt de Hongaarse Attila. In eerste instantie wat ongemakkelijk, want er lag ineens een vreemde vent in zijn comfort zone. Na een leuk gesprek blijkt dat de eigenaar van dit huis op wielen elke avond rond 22.00 uur zijn twee poezen (Maszat en Lola) en egel (Hugó) voert. Geweldig verhaal, intussen is er een jong gezinslid bij: de egel Botond.

Relaxter kan het niet

Wanneer de dagen leuk zijn, vliegen ze hard voorbij. We vinden de Canarische roodborsttapuit, menig vogelaar wordt er opgewonden van, en foeragerende koereigers tussen twee drukke hoofdwegen op het enige groene stukje gras in de weide omgeving. De consequenties zijn een nat pak van de vele watersproeiers en uitgelachen worden door alles en iedereen wat voorbij zoeft. Daarnaast zwemmen we heel wat af, tijdens het opdrogen loop ik met mijn grote telelens schuchter en wat ongemakkelijk over het strand. Badgasten kijken wat vreemd, maar mensen, ik fotografeer vogels! Kijk, strandplevieren en steenlopers, maar ook zandpatronen! We trekken door van de kust naar het droge, maar prachtige binnenland. Ik fotografeer raven op een meter afstand, drie aasgieren vliegen over, je struikelt bijna over de Berthelots piepers en grondeekhoorns en hagedissen schieten continu voorbij.

Toeristische trekker, de ransuil!

Halverwege de vakantie verblijven we in Vega de Rio Palmas, een droomplek. Hier worden we gewekt door Afrikaanse pimpelmezen, brilgrasmussen en kleine zwartkoppen, maar hoofdzakelijk een hysterisch rondlopende pauw. Tegelijkertijd gaan we naar bed met tientallen kleine monarchvlinders, de komst van bidsprinkhanen en gekko’s. En dat allemaal in de tuin! Vanaf hier bezoeken we het toeristische Betancuria, de voormalige hoofdstad. We struinen op een rustige maandagochtend wat rond en al snel verschijnen toeristen. Uit het niets landt evenwijdig tussen mij en de toeristen een jonge ransuil! Ik schreeuw ‘UIL!’, laat me vallen en klik flink raak. Zo snel het kwam, verdween het ook weer. Vol verbazing en adrenaline kijk ik rond, zagen jullie dat? Maar geen mens heeft het gezien, ze waren druk met selfiesticks en andere ‘belangrijke’ zaken. Ze moesten eens weten, dit was oprecht mijn mooiste moment van de vakantie!

Een avontuurlijke omslag

Vandaag is het doel wandelen in de Barranco de las Peñitas, een opgedroogde rivierbedding van enkele kilometers met aan het einde een prachtig drooggevallen ravijn. Prachtig, net Burgers’ Zoo Desert, maar dan veel mooier. Ik rol van het saharalantaarntje in de woestijnoeverlibel, naar de Canarische woestijnklapekster. Even vergeet ik de hitte en de tijd, dan ineens overvalt mij de hitte. Ik kijk om mij heen, geen mens te bekennen en ik voel paniek. Snel terug, want dit is niet leuk. Met een stroopwafel, kalme partner en water in mijn nek bereiken we toch vrij snel de auto. Stomme toerist, lesje geleerd!

Op een snikhete dag sta ik op met gemengde gevoelens. Wie mijn IJslandcolumn heeft gelezen voelt hem al aankomen.. Onderweg naar de volgende verblijfplaats doen we Parque Rural de Betancuria aan. Snel bevind ik mij in hogere sferen, we vinden de hop! Het voorgevoel komt terug wanneer we verder van de bewoonde wereld gaan. Een hitte lesje had ik al geleerd, stel je voor er gebeurt nu wat?

Dus we besluiten om te keren, in een opwelling zet mijn vrouw hem in de achteruit, binnen een minuut staan we in een scheve hoek van 45 graden in de greppel. Twee wielen vast in mul zand: geen schaduw, geen bereik, afgelegen plek en een gekookt hoofd.. en nu? Ik denk terug aan de mensen op het zwembadrandje in een luxeresort. Waarom ben ik nou natuurfotograaf en moest ik weer vogelen in de afgelegen natuur? Schaduw en bereik vinden we bij een vervallen huis hogerop en binnen één uur arriveert de pechhulp. Geen schade, goed verzekerd en door, maar de drang naar avontuur is even op.

Hopperdehop, het is goed geweest!

De laatste dagen zijn rustiger: veilig winkelen in de hoofdstad, tripje Lanzarote en lapzwansen. Toch overwinnen we onze ‘angst’ en zoeken we de renvogels, grielen en westerse kraagtrappen, maar nu tijdens zonsondergang en dichtbij huis. Op de dag van vertrek tijdens het inladen zie ik een hop naast onze auto.. een voorteken? Ja dus, flinke turbulentie tijdens de landing door stormachtige wind. Gaar stappen we in onze auto, willen we wegrijden, zit de handrem vast! Na een uur ploeteren schiet toch de rem los, maar hulptroep (schoonvader) is al halverwege. Gezamenlijk sluiten we af met pizza. Volgende keer toch maar een veilig resort zonder fotografie? Hmm – denkt nog geen seconde na – NEE echt niet! Maar de prachtige hop hoef ik even niet te zien.