De andere kant van Helgoland

Langlaufen in het bos

Gelukkig is er online genoeg te vinden over wat je vooral moet zien en doen op de postzegel Helgoland in de Noordzee en zo stippelde ik mijn route uit. Bewust koos ik ervoor alleen te gaan om volledig vrij te zijn in hoe ik mijn avontuur ging invullen. Om zoveel mogelijk uit de dagen te halen boekte ik de vroege boot heen en de late boot terug. Een paar dagen voor vertrek besloot ik een dagje eerder af te reizen om op mijn gemak zonder wachtende boot in de ochtend op een steenworp van de haven een overnachting te boeken.

Naast de hartelijke eigenaren werd ik daar welkom geheten door overbuurman de koekoek en medebewoner van “mijn bostuintje” de specht. Mijn Duits bleek een beetje roestig toen ik wilde weten of er een eetgelegenheid op loopafstand zat en ik vroeg “ob es langlaufen ist”. Om het gevatte antwoord “nein, Sie können besser spazieren” kon ik gelukkig meelachen.

De houten cabin midden in een bos en aan een groot natuurgebied bleek een schot in de roos en een goed idee om lekker op te laden na de autoreis. Bij het ontwaken met het geluid van de vogeltjes kon ik nog net een wegschietende wezel ontdekken. Bij de ochtendkoffie werd ik vergezeld door een chillende haas. Bijna vond ik het jammer dat ik weer door ging reizen.

“Ork ork ork”

Toen vanaf de boot de gekleurde huisjes in zicht kwamen van het eiland kreeg ik direct een vakantiegevoel dat mede gevoed werd door een Duitse Schlagerversie over Helgoland die over de tv’s in de boot schalde. Het is dat ik geen buren had anders had ik zeker ingehaakt.

Na een wandeling met alleen mijn rugzak (de koffer werd voor een prikkie naar mijn bestemming gebracht) kwam ik via leuke straatjes vol taxfree en parfumerieën via de lift naar het bovengedeelte van het eiland aan in mijn appartement. Ik gaf mezelf een schouderklopje want ook dit had ik prima uitgezocht, ik had het mooiste plekje op het eiland met balkon en uitzicht op zee. Hier kon ik het wel even volhouden voor de komende 4 dagen!

Lunchen had ik op de boot gedaan dus ik besloot direct met camera en rugzak op pad te gaan. Een kwartiertje later hoorde ik het “ork, ork ork” al eerder dan ik ze zag en eenmaal in het vizier leek het wel alsof ik in de kindermiddag van het zwemparadijs was beland. Zoveel Jan van Genten bij elkaar maken blijkbaar net zoveel galmend plezier, wat een heerlijk geluid!

Genieten op de klif

In gezelschap van een handjevol fotografen en wandelaars begon ik met observeren. Zittend op de grond genoot ik van het gedrag van deze imposante vogels, zo van dichtbij nog groter dan ik voor ogen had. Al kopschuddend, knuffelend, vleiend, en “orkend” vonden voor mijn ogen baltsrituelen en paringen plaats. Mooi om te zien dat elke vogel of elk setje hun eigen plekje verworven hadden die ze dan ook met verve en fanatisme bewaakten voor indringers.

Toen ik beter keek zag ik dat een aantal vogels eieren en ook kleintjes in hun nest hadden.

Al met al was ik verwonderd en ontroerd en ook overdonderd door deze prachtdieren maar ook door de natuur en de hele setting waar ze zich bevonden. Op de indrukwekkende rotspartijen waren hele kolonies zeekoeten, alken en ook drieteenmeeuwen te zien. Al genietend van dit alles vergat ik bijna mijn camera te pakken.

Innerlijke rust

Voor mij is dat de essentie van in de natuur zijn, Genieten met een hoofdletter. En meteen ook de reden dat ik alleen op reis was, volledig opgaan in de natuur en wat ik ervaar vertalen in beeld. Ik had ideeën over het soort foto’s dat ik wilde maken en heb daar dan die innerlijke rust voor nodig.

Het beloofde een mooie avond te worden dus liep ik opgetogen een paar uur later weer de weg op naar de klif. Met deze keer alleen mijn 70-200 lens mee om nog minder ballast op mijn rug en in mijn hoofd te hebben. Vanavond ging ik dé foto’s maken.

Een handdoek op het zwembadbedje

Die gedachte leefde blijkbaar niet alleen bij mij. Hoewel de avond nog moest vallen was het alsof ik daadwerkelijk in dat zwemparadijs was beland, met gratis entree. Zij aan zij stonden fotografen  voetje tegen voetje aaneen “van de natuur te genieten”. Ik kon mijn lens nog net in een ontstane opening manoeuvreren om een paar plaatjes te schieten. Wanneer ik me even omdraaide of afgeleid was stond er pontificaal een rugzak voor mijn voeten alsof de handdoek in het zwembad op een bedje was gelegd. Ondanks dat probeerde ik te genieten van de ondergaande zon om met prachtig licht baltsende Jan van Genten vast te leggen. Maar mijn flow was weg en mijn irritatie groeide. Hoewel het aantal vogels door de vogelgriep gedaald is gold dat blijkbaar niet voor het aantal fotografen.

Sociale gesprekken

Gelukkig bleek ik de volgende ochtend nog voor zonsopgang alleen vergezeld door één fotograaf wat deze ergernis en slaaptekort ruimschoots goed maakte. Dezelfde avond herhaalde zich het circus van de eerste avond zodat ik me meer gericht heb op sociale gesprekken met een paar leuke mensen dan op het fotograferen. Nog ruim voordat de zon onderging ben ik afgetaaid en terug naar het appartement gelopen.

Ontroerende rust op een onbewoond eiland

De volgende ochtend pakte ik de eerste boot naar het ernaast gelegen mini eiland Düne. De enige twee medepassagiers waren medewerkers van de strandtent daar zodat ik om 7:45u het onbewoonde eiland voor mezelf had. Ik stapte in een oase van rust het strand op waar de eidereenden, zeehonden en kegelrobben heerlijk aan het chillen waren.

Ik besloot hetzelfde te doen en plofte met mijn kont in het zand op de aangegeven 30 meter van de zeedieren. Zo heb ik puur zitten genieten met mijn meegenomen thermoskan koffie en ontbijtje van de rust en de speelsheid van de dieren om me heen…

Deze rust ontroerde me en hiermee besefte ik dat genieten en beleven is waar natuurfotografie voor mij daadwerkelijk over gaat.

Hoewel ik thuis kwam met toch een hoop beelden die ik wilde maken en genoten heb van mijn reis, de vogels en het eiland heb ik ook een goede les geleerd. Volgend jaar staat er weer een reisje op de planning maar dan in de natuur!