Een warme huwelijksreis naar het ‘koude’ IJsland

Tijdens de landing in Keflavík, kijkend over het uitgestrekte landschap, smelt mijn fotografische egoïsme al snel als sneeuw voor mijn zonnetje, nader genoemd mijn vrouw Melissa. Het gevaar schuilt in een klein hoekje, verpest ik hier mijn huwelijk dan kan ik onverwachts verdwijnen in de Highlands en niemand die mij en mijn camera ooit nog terug zal vinden. Highlands, brr een koude rilling trekt vanuit mijn rug naar het toetsenbord..

Hand in hand sigthseeing

Onze huwelijksreis begon heerlijk rustig. Romantisch hand in hand sightseeing in de omgeving van de toeristische Golden Cirkel. Hier en daar een fotomoment, niks aan het handje. We trekken door naar de prachtig gekleurde, geothermische bergketen Kerlingarfjöll. De fantastische uitzichten, details en rotte eieren geur vergeten we nooit meer.  We eindigen in het Highland Center Hrauneyjar, onverwachts overviel mij een lichte spanning, alsof ons prille huwelijk hier getest gaat worden.

Rivercrossing als huwelijkstest

De volgende morgen in de ontbijtzaal hapt de yoghurt met iets te veel muesli maar moeilijk weg. De mensen om mij heen lijken al maanden één te zijn met de IJslandse Highlands. Ook wij trekken vandaag de ruigte in, een uitgestrekt niemandsland ver weg van de beschaving, slik. Vandaag berijden we één van de moeilijkste wegen, de F208 richting Grafarkirkja. De wegenwebsite road.is meldt geen bijzonderheden en de weeromstandigheden zijn perfect voor eind september.

Mijn spanning glijdt weg tijdens het rijden in een bizar mooi uitgestrekt maanlandschap met fluoriserend groene bergketens, helder blauwe riviertjes en rode kraters. Uren stuiteren we verder, deels van blijdschap en grotendeels door de gaten in de ‘weg’. Ineens slaat het noodlot toe, het weer besluit drastisch om te slaan. Binnen enkele minuten bevinden wij ons in één grijze regenwaas. Terwijl ik op dat moment oog in oog sta met een stelletje wilde zwanen commandeert Melissa onrustig dat we beter kunnen doorrijden. Ik grap nog: er bestaat in IJsland geen slecht weer, maar wel slechte kleding. Een welbekend grapje, maar totaal ongepast, want enkele minuten later staan we als huwelijkskoppel compleet doorweekt te discussiëren voor een flink uitdagende rivercrossing!

Nietig

We besluiten ervoor te gaan, als echte survivalaars behalen we de overkant, blij dat we geen vijf uur hoeven om te rijden. Handje klap en door naar.. een rivercrossing! Onmogelijk deze, en nu? Uit het niets verschijnen twee beschermengelen in grote 4×4 wagens. Ze hoppen van eilandje naar eilandje alsof het de normaalste zaak van de wereld  is. Wij erachteraan en we overleven nog minimaal vijftien rivercrossings, waarbij van de laatste van spanning onze broek bijna volliep. Een kilometer verderop staat één van de, wat leek relaxte, bestuurders vol adrenaline flink zijn sigaret te inhaleren. Hij steekt zijn duim op, zijn overvallen gezichtsuitdrukking staat nog in standje paniek. Wat zijn wij nietig in vergelijking met de kracht van de IJslandse natuur.

De volgende ochtend ontdekken we dat we in alle commotie onze nummerplaat verloren zijn. Met een scheve lach vertrekken we richting het zuidoosten. We passeren immense gletsjers en om helemaal zen te worden varen we over het gletsjermeer Jökulsárlón. We zien Harlekijneenden in Vestrahorn, zeehonden tussen ijsschotsen, zwarte lavastranden met ruige golven bij Reynisfjara en we sluiten onze dagen af bij imposante watervallen.

Code geel en een rood lampje

Goed voor het huwelijk is een ontspannen dagje Reykjavik. Onverwachts stuiten we op een galerij met vele mooie platen van natuurfotograaf Iurie Belegurschivan. Vol inspiratie gaan we door naar het schiereiland Snæfellsnes, waar we overnachten bij de populaire berg Kirkjufell. De volgende dag vertrekken we in code geel naar de Westfjorden, ons laatste gedeelte van de reis. Onrustige weeromstandigheden doorstaan we om vervolgens te belanden in een volgende huwelijkscrisis. Een misrekening, waardoor het benzinelampje al veel te lang brandt. Gelukkig vinden we net een tankstation voor een kilometers lange tunnel. We eindigen in Reykhólar, een winderig spookdorp met een uitgestorven hostel.

Elke natuurfotograaf heeft stiekem een wensenlijst. Zo ook ik, al is het tegen beter weten in. Mijn top drie bestond uit: poolvos, IJslandse alpensneeuwhoender en het noorderlicht. Ik begon hem te knijpen, want we hadden nog steeds geen schim van ze vernomen. Ondertussen zijn we aangekomen in Ísafjördur, waar we twee nachten verblijven in de hoop op het noorderlicht. De aurora- en weerapps zijn ons goed gezind. Samen staan we verkleumend hand in hand onder de sterrenhemel aan de baai. Wachtend op iets buitenaards mooi, iets wat niet valt uit te leggen in woorden. Boven zee ontstaat een groene waas dat zich binnen enkele minuten vormt tot een uren durende dansende lichtshow! Sprakeloos en met grote ogen keren we huiswaarts.

De één slaapt terwijl de ander stuitert

Voor de volgende nacht zijn Melissa en de apps weinig enthousiast, ik heb goede hoop. Onze batterij is leeg, daarom liggen we op tijd in bed. Nou ja liggen, om de minuut sta ik onrustig voor het raam. Ik moet en zal naar buiten, het liefst samen. Vijf minuten later sta ik alleen buiten. Ik beloof contact te houden wat betreft noorderlicht en mijn veiligheid. Gewapend met statief beklim ik de steile heuvel van het fjord en settel mij op een rotsblok.

Binnen een half uur dansen de groene, rode en paarse lichten mij om de oren. Zoveel mooier en helderder dan afgelopen nacht. Snel Melissa bellen. Huh, hoe kan dat nou? Mobiel ramleeg! Huwelijkscrisis drie? Tja, nu weggaan is geen optie, vrouwlief zorgen laten maken ook niet.. Ik kies voor het noorderlicht. De tijd vliegt, maar het is nog zo mooi! Mijn onderbuikgevoelens schreeuwen dat het toch tijd is om te gaan. Voorzichtig kruip ik in bed, ze slaapt. Totdat ik mij opwarm aan haar en ze half slaperig zegt; is je mobiel weer uitgevallen? Ze lacht, ondertussen kent ze me als geen ander en raakt ze niet zo snel meer in paniek. Ik zeg nog: vannacht was mijn hoogtepunt, slaap lekker.

Afscheidscadeau

We rijden door prachtige herfstgekleurde fjorden. Ineens duikt er een zeearend voor ons op, allerlei vogels vliegen in angst op voor dit grote gevaarte. Uit mijn ooghoeken vliegt laag over de weg een witbruin exemplaar, een IJslandse alpensneeuwhoender? Die zeearend kan mij wat. Een paar minuten later jubel ik het fluisterend uit, gevonden! Het zoveelste besefmoment breekt aan, lig je dan tussen de rotsen in de Westfjorden, oog in oog met deze prachtige inheemse soort.

Mijn telefoon gaat, het is Melissa: schiet op! We staan hartstikke onveilig langs de weg. Onderweg passeren we nog het poolvosmuseum, zo zie ik toch nog een opgevangen poolvos. Onze laatste dag breekt aan op het schiereiland Reykjanes. Een reis om nooit te vergeten! Alsof we maanden weg zijn geweest, Op de laatste dag krijgen we nog een afscheidscadeau van vijf alpensneeuwhoenders bij elkaar. IJsland bedankt!

Meer IJslandfoto’s zien? Ga dan naar mijn website of mijn Instagram account.