Viva Fotografia

Ochtendfeest

Viva fotografie, ken je dat gevoel ook? Dat je wakker wordt en het eerste wat je doet is direct naar je slaapkamerraam sprinten en de gordijnen openen. Je vrouw nog even hoort mopperen: “doe die gordijnen dicht!” en zich omdraait. Jij die beseft, wauw, dat kon weleens mooi worden straks. Vervolgens niet weet hoe snel je je moet aankleden, je fototas grijpt, twijfelt om koffie te maken en in de auto springt? Vaak sla ik het koffie maken over als ik dit soort onaangekondigde spontane momenten beleef. Want geen tijd, haast en vooral paniek: “Ik zal toch niet te laat komen?!” Om dan, als je net op tijd bij je locatie bent, leeg te lopen van opluchting en denkt: “YES, het gaat mooi worden”. Dat gevoel, dat opzwepende gevoel wat je ook terug hoort in de song Viva La Vida van Coldplay maakt zich dan meester van me. Viva Fotografia noem ik het. Dit moment beleef ik het eerste echte weekend van 2022. Laat thuis en de eerste werkdagen van een nieuwe jaar zitten erop. Lekker begin toch? Een half uur later ben ik terug bij de auto, ditmaal geen natte voeten ondanks dat ik flink door de ‘visvijver’ heb gebanjerd. Statief, rugtas en hond achter in de auto en klaar. Soms is een kwartier of een uurtje genoeg om er het hele weekend plezier van te hebben.

De drie musketiers

Instagram, de nadelen heb je in mijn eerdere columns tussen de regels door kunnen lezen. Vooral dat ik het een postzegelverzameling vind. Je bekijkt de beelden nog kleiner dan een vroegere polaroid. Het leuke daarentegen, wees niet bang we houden deze column luchtig en vrolijk, is dat je leuke mensen ontmoet.
Dus wat doe je dan als je dezelfde passie hebt. Precies, je spreekt af om samen te gaan fotograferen. Zo toog ik met Velpenaren @dutchdroneviews en @shx.photography naar, wat zij noemden, mijn plekkie. En dus stonden we bij de John Frostbrug. Avondfotografie zou het thema zijn en ondanks dat in het donker niet echt geschikt is om met een drone te vliegen, nam @dutchdroneviews zijn drone toch mee en spendeerde hij zijn gouden uur met ‘dronen’. Daar sta je dan in je uppie onder de brug. Gezellig!

Maar gekheid, de zon kwam nog even onder de bewolking door, de drone verdween weer in de tas en een echt stuitermoment voltrok zich. Supertof om dit soort momenten dan samen te delen, te beleven en te zien wat ieder voor zich ervan van maakt. Was ik echt de enige die brulde van plezier?

Later stonden deze ‘niet avondfotografie fotografen’ weer te stuiteren toen bij hen een foto wel lukte die mij die avond niet zou lukken. Laten we zeggen, wat ik wilde lukte niet dankzij de populariteit van de steeds voorbij racende maaltijdbezorgers op hun scooters. Maar ondanks de kou en dat het niet lukte was het wel weer dat Viva Fotografia moment: veel gelachen en de vrolijkmakende, kleurrijke foto’s zaten voor mij al op de geheugenkaart.

Grijs is altijd prijs

Met Blue Monday in het vooruitzicht gingen we een grijs, grauw en somber weekend in. Maar dat stoorde me niet. Heerlijk uitgeslapen want je weet van tevoren al, dit wordt niet zo’n kleurrijke zonsopkomst. Wel was er mist voorspeld. Die mist zou er om tien uur in de ochtend ook nog wel zijn. Dus pluk de dag, maar wel met een missie. Want er is altijd de wandeling met de hond. Okay ik vind grijs en grauw echt niet altijd top, het kan ook iets met mijn humeur doen. Nu zul je denken waar is dan het Viva Fotografia gevoel?

Verdwalen door het dwalen

Stel je voor, je stapt uit de auto en het zicht is 10 tot 50 meter. Sfeer, gedempt licht en geluid. Alleen buiten, jij, de hond en je camera. Opeens doemen twee wandelaars op uit de mist. ‘Click’ de eerste foto. En zo dwaal ik de natuur door. Een verdwaald paar grauwe ganzen vliegt over me heen en in de verte klinkt het geluid van de trein. Ik waan me in mijn eigen wereld en wandel door. Opeens denk ik, was ik hier al niet eerder? Ik moet lachen, verdwalen door het dwalen. Dus ik sla een pad in en sta opeens voor een stel saaie rechte boomstammen.

Voor ik er erg in heb stel ik de camera opnieuw in. Van de auto ISO af en terug naar ISO100, welke sluitertijd krijg ik? Knijp mijn diafragma (had ook sluitertijd kunnen kiezen dat terzijde) en maak JA knikkende bewegingen terwijl ik de ontspanknop indruk. Ik weet zeker dat als een wandelaar mij daar had zien staan, in dat mistige bos al JA-knikkend met een camera, dat deze zeker zou zijn gestopt. Ik sta me daar toch een potje te genieten, terwijl ik normaal dit soort foto’s niet snel alleen zal maken. De plek, de sfeer en de spontane creativiteit zorgen ervoor dat ik met een grote glimlach naar de auto loop, ondanks de extra gelopen meters door het bijna verdwalen. Moraal van dit verhaal: weer een ‘geluks Viva Fotografia momentje’. En dat zonder episch licht, halleluja zonsopkomst of dat er ook maar iemand in de buurt was.

Heb je ondertussen ook al “hej Google” of “Siri” geroepen of gezocht op Viva. Viva is een Spaans woord en gaat in deze context over ‘Lange leve Fotografie’. Je zult maar besmet zijn met het fotografievirus.