Voor wie de foto’s gemist heeft, een google actie op zijn naam + eekhoorn geeft links naar diverse media.
Afgunst of trots?
Als fotograaf luister ik naar Dick zijn verhaal bij Beau. Eerder had ik over hem gelezen. Het zal je maar gebeuren. Van visboer en ‘gewone’ wildlife fotograaf tot ‘foto beroemdheid’. Net als velen van ons, beleeft hij natuurfotografie en deelt hij zijn beelden online. Wie Dick zijn Instagram al kende, weet dat hij daar een prachtige collectie natuurfoto’s had, voordat zijn grondeekhoornfoto viraal ging. En nu heeft hij het dus voor de tweede keer geflikt. Ik kijk en luister er met respect naar. Het maakt me trots. Alleen vraag ik mezelf af, is het nu de foto of het viraal gaan van de foto dat het zo bijzonder voor me maakt?
Ik wou dat ik jou was
Zoals Veldhuis en Kemper zingen in hun lied: ‘maar ik wou juist dat ik jou was, gewoon een dag niet mezelf was dat ik alles was wat jij was’. Hoe zou het zijn om dat mee te maken wat Dick mee maakt? En als ik dan met Dick daar bij die grondeekhoorns ook was en met hem in die boshut had gezeten. Hoe zou het dan zijn als ik die foto had gedeeld en wat dan? Zou er dan hetzelfde zijn gebeurd. Of stel dat ik erbij was geweest en al dat succes wat hem nu ten deel valt, hoe zou ik daar dan mee om zijn gegaan? Mijn dochter die meekijkt merkt terloops op dat mijn foto’s minstens zo goed zijn. Zelf was ik in de herfst met hele andere dingen bezig, juist de warme najaarskleuren in beeld vastleggen met de koele tones van de aanstaande winter.
Hoe zou het zijn
Laat er geen twijfel over bestaan. Dick maakt in mijn ogen schitterende foto’s en zijn Instagram bewijst dat. Wat een kwaliteit. Ik probeer me voor te stellen hoe het is om te ervaren dat je telefoon roodgloeiend staat met cameraploegen op de stoep. Op tv zijn en van een kleine 10.000 volgers naar over de 200.000 volgers te groeien en giga veel likes. Ik hoor je denken: “Dave het zijn maar volgers en likes. Word je daar gelukkig van? Wat levert dat nu op?
Dick heeft het kunstje weer geflikt
Terug naar de tv-uitzending van eind november. Zelf ben ik een week voordat ik dit ’s avonds op tv zie, voor de tweede keer in een boshut geweest. Speciaal om eekhoorntjes te fotograferen. De herkenning is dus groot bij mij bij het zien van de nieuwe foto van Dick. Ook de hut van waaruit hij de tweede foto maakte wordt getoond.
Met zijn foto beeldvullend op de achtergrond kijk en luister ik naar het programma. Ik geniet van de nuchtere en relaxte fotograaf. Tafelgenoot, zanger, musical en filmster Jim die succesvol meedeed aan het tv-programma Het perfecte plaatje mag ook nog iets zeggen. Enerzijds wordt er wat lacherig over de hut en het fotograferen gedaan vind ik. Zo moeilijk is dat toch niet, eekhoorns fotograferen? De traditionele opmerking: ‘Zeker geshopt passeert ook de revue. Anderzijds denk ik: ‘Jullie doen Dick zijn fotografie-inspanning te kort. Zonder enige ervaring en timing is het namelijk helemaal niet zo eenvoudig een dergelijke foto te maken. Immers die rode rakkers zijn vliegensvlug om dan scherp en met die druppeltjes water erbij, de walnoot in zijn bek in deze setting met de herfstkleuren vast te leggen. Anderzijds zijn er ‘natuurfotografen’ die dit geënsceneerd noemen en zelfs te gemakkelijke natuurfotografie.
Goede reclame voor natuurfotografie
Het is in mijn ogen dus buitengewoon knap. Het bewijst voor mij maar weer eens dat fotografie niet alleen draait om techniek en spullen. Ervaring en geduld hebben spelen een hoofdrol, naast de creativiteit. Laten we het portie geluk dat de foto wordt opgemerkt daarbij niet vergeten. Dankzij die eerste foto is het voor mij ook logisch dat zijn tweede foto van de springende eekhoorn ook populair is. Ik voorspel dat nog meer beelden viraal zullen gaan van Dick. Bereik is bekijks. Vooral geniet ik van de positieve bijdrage die hij aan natuur- en wildlife fotografie geeft. Dit soort foto’s zorgt er voor hem hopelijk voor dat het nieuwe deuren opent, anderen motiveert om ook natuurfoto’s te gaan vastleggen, beleven en herbeleven. En het zal meer natuurfotografen zichtbaar maken, goede reclame voor ons allen toch?
Het moment vastleggen
Gelukkig mag ik zelf binnenkort ook weer de boshut in. Samen met 2 fotovrienden. Stiekem hoop ik op een ‘Dick moment’. De perfecte foto en bekijks krijgen. Eén ding is zeker. Het wordt vooral genieten met deze 2 fotovrienden. En dat is misschien wel het belangrijkste voor mij. Eerst maar eens de foto zien te maken, want dat is nog niet zo eenvoudig. De likes, het viraal gaan en het ‘succes of niet’ dat zien we dan wel weer.
6 reacties
Mooie column weer, Dave. Ik vind het vooral mooi om te lezen dat je het Dick gunt en dat het jou inspireert om nog meer prachtige foto’s te maken! Want uiteindelijk gaat het daar toch om? Dat je blij wordt van fotograferen en geïnspireerd raakt van elkaar? Ook al heeft de één net iets meer geluk dan de ander… Heb je nog een geslaagde tweede dag gehad in de vogelhut?
@ Egon (en Ad): dat het in scene is gezet is op zich niet het probleem (hoewel het voor de transparantie wel zo prettig is als daar niet al te geheimzinnig over wordt gedaan) Wat voor de meeste mensen (‘het grote publiek) natuurlijk volstrekt niet duidelijk is, is dat de fotograaf veelal niet degene is die die omstandigheden gecreëerd heeft. Meestal is de uitbater van de hut degene die het hele jaar door voert, de ‘setting’ bouwt, bloemen in het gras steekt etc. De fotograaf boekt, betaalt, neemt plaats en drukt op het knopje. In het overgrote deel van de gevallen heeft de fotograaf dus geen keuze in hoe het resultaat er uit komt te zien. Zo zijn de mogelijkheden tot compositie vaak beperkt, kun je niet zelf de afstand tot je onderwerp bepalen, of je tegenlicht wil of niet etc etc. Kortom: de maker van het beeld kan er verdraaid weinig creativiteit in kwijt of zijn eigenheid in leggen. Vandaar dat dit soort foto’s ook allemaal op elkaar lijkt. Ook allemaal niks mis mee, maar het wonderlijke effect hiervan is wel dat het applaus gaat naar degen die het knopje heeft ingedrukt en niet naar de verantwoordelijk voor al het voorwerk en onderhoud (platter gezegd: de uitbater van de locatie). Een beetje alsof je als bezoeker van een toneelvoorstelling een daverend applaus krijgt omdat je een kaartje voor de voorstelling hebt gekocht en op je stoel hebt plaatsgenomen.
Voor het overige geldt dat iedereen vooral lekker moet doen waar hij zin in heeft en dat je vooral niet iemand anders moeten willen zijn dan jezelf… ook niet een beetje 😉
Treffende vergelijking met theater, Hans. Maar daar kunnen we allemaal toch alleen maar vrolijk van worden, want stel je nu voor dat al die lui overal zomaar gingen rondbanjeren en hun eigen ding doen!?
Dus leve de massanatuurtoeristenindustrie, de Veluwse appeltjesherten en de veldstudioexploitanten.
Hoog tijd dus dat SBB een stel tamme wolven voor de goegemeente organiseert – lijkt mij niet zo heel moeilijk want tam zijn ze al dus je hoeft je alleen nog regelmatig te voeren (en dooie herten hebben ze al meer dan genoeg vanuit het OVP-wanbeheer) om te zorgen dat ze dáár zijn in plaats van achter de schapen van de buurman aanhollen.
Vergeef me het vleugje cynisme 🙂