Een hele goede morgen!

Soppen in mijn schoenen

Het wordt al iets lichter als ik een half uurtje later aankom bij mijn favoriete plekje in de polder. Er hangt zelfs een vleugje ochtendnevel boven de weilanden en terwijl de lucht begint te trakteren op zoete kleurtjes ben ik op slag wakker en weet ik weer waarom ik op dit achterlijke tijdstip op zondagochtend mijn warme nest verruil voor natte voeten.
En die zijn echt kletsnat. Het enige geluid dat ik hoor is het soppen van mijn sokken in mijn niet waterdichte schoenen (‘t was een koopje) door het kletsnatte gras dat inmiddels al meer een halve meter hoog staat. Al snel ontstaat er een ochtendconcert; mijn stappen klinken als een ritmische drum en worden vergezeld door enkele rietzangers die met recht vroege vogels genoemd kunnen worden. Dat geluid doorbreekt de oorverdovende stilte van het ontwaken van de natuur op deze vroege ochtend; daar kan zelfs geen concert van mijn favoriete band tegenop.
Terwijl ik verder loop op het dijkje langs het meer zie ik een torenvalkje bidden boven mij, het is tenslotte zondag.

Wollige dames en metalen kippen

Inmiddels is de lucht wat helderder en de damp trekt langzaam op. Een paar ganzen landen met veel kabaal op het meer waar een fuutje naast haar jong zwemt over het spiegelgladde water. Vanuit het gras springt een rietgors op het hek met een takje in haar bek, druk bezig met het huishouden. Een haas kiest het gelijknamige pad als hij mijn voetstappen hoort.

Ik loop een stukje door en word blij begroet door een kudde schapen met lammetjes en moet lachen om hun nieuwsgierigheid. Wanneer ze mijn doorgang volledig blokkeren ga ik gezellig even bij ze zitten maar wanneer ze mijn mouw en rugzak als ontbijt zien loop ik er toch maar tussendoor en ga verder.

Alsof er een kip een stuk metaal nadoet klinkt onmiskenbaar het geluid van een fazant in de buurt. Ik zie hem zitten op een hek voor mij en blijkbaar ziet hij mij ook omdat hij besluit met een luid gefladder het riet in te vliegen. De foto’s van die actie zijn in de prullenbak geland, die leken op die eerder genoemde kip.

Het pad gaat verder langs rietkragen en water en meerdere vogels kondigen hun aanwezigheid aan. Deze ochtend is al enorm geslaagd voor mij maar kan niet meer stuk als klapperende vleugels de komst van een lepelaar aankondigen die net over mijn hoofd scheert. In een fractie van een seconde richt ik mijn teletoeter de lucht in en doe een denkbeeldig dansje als blijkt dat ik hem frontaal op de foto gekiekt heb.

Een serenade bij een bakkie koffie

Om bij een klein watertje te komen struin ik half door de rietkragen waartussen een klein bruggetje ligt. Als ik plots daaruit tevoorschijn kom, vliegen een paar eenden geschrokken met veel kabaal de lucht in.

Een tijdje sta ik bij het water te kijken naar een meerkoetje dat dobbert in de glinstering van de zon op het water als een visdiefje luid krijsend zijn komst aankondigt. Ik verwonder me over zijn vlieg-, bid- en duikkunsten en probeer die snelheid vast te leggen met mijn toeter. Ik geniet meer van het schouwspel dan ik bezig ben met technisch goede foto’s te maken maar ben toch blij als ik de snelle jongen weet te vangen met een visje in zijn bek.

Sowieso zijn de foto’s die ik maak deze ochtend ondergeschikt aan de beleving; dit zijn ochtenden die vaster in mijn geheugen gaan zitten dan het geheugenkaartje in mijn camera.

Verderop tussen het riet staat een uitkijktoren vanwaar je een mooi zicht hebt op de omgeving met rietkragen, watertjes en het grote meer. Ik besluit daar mijn koffiepauze te nemen met een cracker als ontbijt. Zittend op het trappetje geniet ik van een rietzanger die naast mij op een zwiepende stengel gaat zitten en mij een privéconcert geeft. Na een tijdje heeft hij mij in de gaten maar de serenade wint het van de angst waardoor hij gedurende mijn warme bakkie gezellig bij me in de buurt blijft zingen.

Wanneer hij toch het riet induikt zie ik dat de reden een bruine kiekendief is die, op zoek naar zijn ontbijt, een tijdje boven ons plekje blijft cirkelen.

Een goede goedemorgen

De zon begint haar warmte af te geven en als ik naar de tijd kijk blijkt het nog heel vroeg te zijn. Rustig aan vervolg ik mijn wandeling waar een jonge blauwborst zich nog net laat zien voordat hij weer opvliegt van een hekje. Ik ben op de terugweg en doe rustig aan, ondertussen genietend van de vele rietzangers en andere kleine vogeltjes. In de verte zie ik iemand kanoën op het meer die waarschijnlijk denkt dat hij de enige is in deze omgeving, zo vroeg in de ochtend.

Wanneer ik bijna terug ben zie ik dat het strandje bij het meer al aardig vol begint te worden met mensen en hoor ik ook dito geluiden. Het is 10 uur als de eerste homo sapiens van die dag mijn pad kruist waarop we elkaar goedemorgen zeggen. En ja, dat is het zeker, dit is een hele goede morgen!