Komt een fotograaf bij de dokter

YOLO en FOMO

De gemiddelde natuurfotograaf heeft altijd inspiratie. Hij of zij vindt beeldmateriaal in het kleine en details of ziet kansen waar de normale medemensch aan voorbij loopt. Als beginnende natuurfotograaf zag ik ze ook, de wonderlijke wereld van de bloemetjes en bijtjes en elke schakering in de lucht. Zodra er een mooie zonsondergang zich dreigde voor te doen sloeg ik met gemak een maaltijd over om maar niets te missen en met mijn camera als een dartel hertje in de wei te springen van euforie. Ook liet ik mij niet weerhouden van slecht weer, elk regendruppeltje werd magisch en bevatte schatkistjes aan fotomateriaal. Overal zag ik schoonheid in en ik raakte nooit uitgefotografeerd. YOLO was mijn motto, gedreven door FOMO.

Inspiritatie

We schrijven inmiddels een aantal jaren verder en mijn jonge onbevangen innerlijke kind lijkt volwassen en vervangen door een oude ziel. “Been there, done that” sluipt als een mantra in mijn gedachten en tegelijkertijd irriteert me dat mateloos. Wanneer ik op pad ga met de camera zit ik mezelf in de weg omdat ik moeite heb vernieuwende beelden te maken. Dat maakt me wel eens moedeloos en de irritatie over dat gebrek aan inspiratie noem ik Inspiritatie*.

Beersomstandigheden

Als zelfstandig ondernemer heb ik altijd wel wat te doen. Voordeel is dat ik vaak ook flexibel ben met het indelen van mijn tijd. Werken kan ik ook in het donker of juist als het geen fotoweer is. Als ik wil kan ik altijd wel een moment vinden om er op uit te gaan, al is het maar even en in de buurt.

Mijn verzadigde alter-ego komt echter regelmatig om de hoek kijken. Het fluistert me in dat het dan net te koud is of juist veel te heet. Ik ben nou eenmaal een enorme koukleum en vind het vreselijk om puffend in de hitte met mijn fotospullen te sjouwen. Wanneer het te nat, te droog of te winderig is transformeer ik met gemak de weersomstandigheden in beersomstandigheden door beren op de weg te leggen.

Vroeg opstaan lukt me altijd wel maar slapen en rustig opstarten vind ik best fijn. Als ik dan mijn wekker zet, mijn spullen de avond ervoor heb klaargelegd en nu eens echt het veld in wil gaan om lekker te fotograferen ben ik de volgende ochtend niet vooruit te branden en voer ik excuses aan zoals dat ik echt geen idee heb waar ik eigenlijk heen wil gaan. Tegelijkertijd weet ik dat ik het mezelf aandoe en dat zorgt voor frustratie.

De frustatiefotograaf

Terwijl ik mijzelf erbij neerleg dat ik wel wat later op pad ga kijk ik bij een derde bak koffie even op de socials. Daar zie ik in de stories van wel-vroeg-op-pad-fotografen de mooiste omstandigheden. Flarden mist en oranje zonsopkomsten vliegen om mijn oren en ik verslik me bijna in mijn koffie. Tegelijkertijd bedenk ik me dat diezelfde fotografen in hun disciplines veel betere beelden kunnen maken dan ik in die omstandigheden. Ik sla de beelden in me op maar leg beer nummer zoveel op de weg dat het ook niet mijn bedoeling is anderen te kopiëren.

Mijn gedachten en mijn lijf schieten ergens tussen YOLO, FOMO en inspiritatie alle kanten op behalve in mijn klaargezette wandelschoenen.

Minderwaardigheidscomplex

Al wil ik het niet, het gebeurt edoch wel dat ik mijzelf afmeet aan andere fotografen. In de eerste plaats als inspiratiebron maar helaas soms ook als meetlat. Die leg ik dan naast mijn eigen verwoede pogingen om te proberen bij een fotowedstrijd een keer een podiumplekje te krijgen of in ieder geval een nominatie. Hoezeer ik het een ander ook gun, ik gun het mezelf ook om ook in die vorm een stukje waardering te krijgen voor mijn werk. Natuurlijk begrijp ik de kunst van het onderscheiden en de overload bij de jury’s maar toch…ook hier voel ik de frustratie oplopen tot een minderwaardigheidscomplex waarbij ik mijn motivatie voel afnemen.

De beste therapie

Al is in dit geval de lezer van deze column de vleesgeworden en tegelijkertijd denkbeeldige psychiater en bestaat er geen chemisch medicijn voor al mijn aandoeningen, in mijn geval is de beste hulp de zelfhulp. Na het kritisch lezen van mijn klaagzang heb ik mijzelf weer eens van de laptop af geschopt om mij in de natuur te wentelen. De combinatie van frisse lucht, geurend groen en bloeiende bloemen hebben voor mij weelderige weldaad verricht. Er is geen betere genezing dan natuurgenezing, daar kan zelfs geen A. Vogel tegenop. Vogels daarentegen doen het voor mij altijd goed en laten mij ervaren wat er nu echt toe doet.

Het besef dat ik gemerkt heb dat medefotografen al dan niet met een of meerdere aandoeningen te kampen hebben gehad heeft ook geholpen. Ik ben hier niet alleen in. Sterker nog, met de natuur om je heen ben je nooit alleen.

Hoewel een enkel litteken nog wel eens zal gaan jeuken besef ik hoe bevoorrecht ik ben te mogen genieten van mijn dierbare hobby in de mooie natuur al dan niet in fijn gezelschap van een gelijkgestemde. De inspiritatie heeft weer plaats gemaakt voor inspiratie!

*(Zelfs een woord als inspiritatie kan ontstaan door inspiratie, dankjewel Johan Bosman)