Ont-moetingen

De begroeting

Op een zonnige zondagochtend wilde ik even naar de plek waar ik geboren ben. In de prachtige heemtuin is het heerlijk struinen tussen de bloemetjes en de vogeltjes. Het geheel ligt mooi verscholen in een oud bos. Daar vlakbij zat mijn moeder op de kleuterschool en kocht ze dropjes voor een cent. Deze plek heeft iets melancholisch en magisch voor mij en is de ideale plek om te onthaasten en op te laden.

Met de camera liggend in het gras speur ik naar de eerste vlinders, echter zonder succes. Ik pruts een beetje om van een reiger in het gras een leuk plaatje te maken als ik op het smalle pad opzij moet omdat een meneer in een scootmobiel mij wil passeren.

Weemoed

Op zijn vraag wat ik aan het fotograferen ben mompel ik iets van vogels en vlinders waarop ik meteen zijn aandacht vasthoud. Een beetje geïrriteerd omdat ik nu uit mijn concentratie ben en mijn krakende lijf omhoog heb moeten hijsen, kan ik niet anders dan luisteren naar zijn verhaal. Wanneer hij begint te vertellen dat hij hier als klein jongetje aan de hand van zijn moeder al rondhuppelde op zoek naar vlinders en dat hij in de buurt op de kleuterschool zat heeft hij mijn aandacht.

Inmiddels ligt de periode van dat kleine jongetje al meer dan 80 jaar achter hem, vertelt hij en zo ook de beste jaren van zijn leven. Na het verlies van zijn vrouw en zijn immobiliteit heeft voor hem het leven de glans wel een beetje verloren. Terugkomen op de plek waar hij in zijn jeugd en ook met zijn vrouw vaak en graag kwam geeft hem weer een fijn gevoel al steekt de weemoed en het gemis de kop op.

De vlinder

Hij hoopt ook vlinders te zien want daar was zijn vrouw zo dol op. Regelmatig strijkt er dan ook op zijn balkon een exemplaar neer die in zijn overtuiging een groet van zijn vrouw uit het hiernamaals is. Op mijn beurt laat ik hem weten dat mijn moeder ook van vlinders hield en dat ik ook geloof dat ze af en toe een boodschap komen brengen.

“Nou vandaag zijn ze er niet” verzuchtte hij teleurgesteld. Precies op dat moment landt een prachtige vlinder op het stuur van zijn scootmobiel, ons beiden met ons eigen verhaal in stilte achterlatend. Dit kon geen toeval zijn.

Het bruggetje

Op een van mijn favoriete plekjes in de buurt ligt een bruggetje over het water vanwaar je een fijn uitzicht hebt over het water met veel vogels waaronder regelmatig een ijsvogel.

Terwijl ik met mijn lens over het water tuur word ik begroet door een mede fotograaf die ik vaker daar in de buurt heb gezien en gesproken en we raken aan de praat. Het gesprek begint zoals gewoonlijk met de heb-jij-nog-wat-leuks-gezien vraag en beiden komen we tot de conclusie dat er niet veel bijzonders te beleven valt die dag. Zo staan we dus meer te kletsen dan te fotograferen al houden we ondertussen de omgeving beiden in de gaten.

Het witte huis

Hij vertelt dat hij als jongetje vaak bij zijn tante in de Zaan was en de plekken die hij noemt komen me bekend voor. Ik zeg dat mijn familie daar vandaan komt en mijn grootouders in het witte huis woonden, naast de houthandel van mijn grootvader. Met stomheid geslagen komen we erachter dat in datzelfde huis zijn tante in die tijd huishoudster was en er nog gewoond heeft toen mijn grootouders gingen verhuizen. In detail kon hij het huis van binnen beschrijven waar hij vaak geweest was en ik nog nooit.

Dan moet jij een Rote zijn zei hij, waarop ik hem met verbazing heb staan aangapen. Toeval kwam weer even langs.

Wanneer we om ons heen kijken zien we het ijsvogeltje onder de brug doorvliegen die verderop in een boom gaat zitten. Op nog geen 2 meter afstand is een zaagbek druk aan het foerageren terwijl de puttertjes en het winterkoninkje in een struik naast ons neerstrijken. Aan de andere kant klimt de boomkruiper omhoog. Het is een mooie dag met mooie ontmoetingen geworden.

De picknicktafel

Naast deze bijzondere ontmoetingen zijn er ook ontmoetingen waar ik nog steeds om moet lachen. Recent ging ik naar een fijne plek om weidevogels te fotograferen. Ik kom daar graag omdat die plek als een verborgen pareltje ergens in de polder verscholen ligt en er niet veel mensen op af komen. Zo kan ik in alle rust de pas aangekomen weidevogels observeren en fotograferen.

Heel handig is dat er een picknicktafel staat waar ik meestal aan ga zitten zodat ik wat steviger zit en zonder statief kan fotograferen. Met een bakje koffie en wat lekkers erbij hou ik het daar wel een tijdje vol.

De verkeerde kant op

Toen ik er die dag aankwam zaten er een man en een vrouw aan die picknicktafel te genieten van het zonnetje waardoor ze met hun rug naar de volop aanwezige grutto’s zaten. Ik ging iets verderop staan en wentelde mezelf in de heerlijke “grutto grutto grutto” geluiden die uit de polder voor mij kwamen.

Dat werd verstoord door de “mag ik u iets vragen, u heeft er blijkbaar verstand van” vraag vanaf mijn linkerkant. Bij het vervolg “Zijn hier ook grutto’s?” moest ik echt mijn best doen om niet heel hard in lachen uit te barsten en perste ik er een diplomatiek antwoord uit in de trand van “als u zich omdraait en luistert waar de geluiden vandaan komen ziet u er een paar honderd zitten”. Achteraf heb ik er smakelijk om gelachen in mijn eentje.

Blijkbaar beleven we allemaal de natuur op onze eigen manier…

Ont-moeten om te ontmoeten

Ook al was voor mij het doel te fotograferen, deze ontmoetingen laten mij ook weer zien dat je soms moet ont-moeten om te ontmoeten en gewoon kunt genieten van alles wat er op je pad komt, of dat nu dier of mens is. Ik had deze momenten niet willen missen.

Heb jij ook bijzondere ontmoetingen meegemaakt tijdens het fotograferen in de natuur?