Inspiratieloos terug naar huis
Het is eind januari, een paar dagen na de eerste en laatste sneeuw van dit jaar. Ik rij naar het Lankheet, mijn lokale fotoproject, om wat foto’s te gaan maken. Parkeer de auto, stap uit en pak mijn rugzak met cameraspullen en statief. Dan het gebied in, het is stil in het bos en grauw. Ik ben nog geen honderd meter op weg als ik me besef dat ik hier eigenlijk helemaal geen zin in heb. De rugzak klemt, mijn nek en rug doen zeer (nota bene de reden waarom ik een jaar terug op een lichtere camera ben overgestapt) en ik ben volledig inspiratieloos. Nog vijftig meter verder en ik besluit terug te gaan. Vandaag wordt’m niet. Nog geen half uur na vertrek ben ik al weer thuis. Mijn vrouw kijkt me verbaasd aan, nu al terug? Ik knik en mompel een zwak excuus, “slecht licht, grauw, niets te beleven”. Normaal gesproken niets voor mij, ik weet eigenlijk in elke omstandigheid wel iets positiefs te vinden en beelden te maken. En kom ook vrijwel altijd thuis met wat foto’s. Vandaag niet.
Geen interesse meer in fotografie
En was het maar bij die ene dag gebleven. Maar thuisgekomen heb ik de fotorugzak in de hoek gegooid, het statief heeft nog dagen in de auto gelegen en de fotodip werd alleen maar groter. Mag ik anders graag in verloren uurtjes op facebook foto’s bekijken van collega fotografen of op YouTube surfen naar mooie video’s over fotografie, het interesseert me op het moment helemaal niets. En terwijl ik anders vrijwel elke dag tot laat in de avond nog foto’s aan het bewerken ben ga ik nu niet eens achter de computer zitten. Sterker nog, het afgelopen weekend heeft de computer meer dan 60 uur helemaal niet aangestaan, iets wat me sinds mensenheugenis nog nooit is overkomen. Er liggen nog honderden foto’s te wachten van de vorige zomervakantie, van diverse tripjes in de herfst en van de wintermaanden, maar het trekt me helemaal niet om er mee aan de gang te gaan. Wat is dat toch?
Vernieuwends
Terwijl buiten het voorjaar al enkele dagen veel te vroeg aanwezig is, temperatuurrecords dagelijks gebroken worden en het leven weer voorzichtig uit de winterslaap komt voel ik niet de minste prikkel om er mee aan de gang te gaan. Waarom zou ik nog foto’s maken van al die voorjaarsbloeiers, al die foto’s die op internet voorbij komen zijn toch allang door een ander gemaakt. Wat kan ik daar nu nog voor vernieuwends aan bijdragen? De zoveelste plaat van een sneeuwklokje met vage randen, een vliegend insect of van de eerste jonge vogels, het is allemaal al eens voorbij gekomen. Ik geniet nog steeds van de natuur als ik buiten loop, maar die tot kort geleden aanwezige prikkel om alles vast te leggen is er op het moment gewoonweg niet. En ik heb geen idee waarom niet.
Beelden zien
Ben ik oververzadigd, is het de teleurstelling dat ik geen vernieuwende foto’s weet te maken, leg ik de lat voor mezelf te hoog of is de prikkel gewoonweg verdwenen? Ik weet het niet. Ik loop hier al enkele weken over na te denken. De visie en het zien van mooie plaatjes is niet verdwenen. Als ik buiten loop en de hond uitlaat dan kijk ik nog steeds in beelden, een mooi met mist bedekt landschap, een paard in een bedauwde wei, zonneharpen tussen de bomen. Ik zie ze nog steeds in mijn gedachten als foto’s. Maar de prikkel om snel naar huis te lopen en de camera te pakken is totaal niet aanwezig. Ik kan me niet herinneren dat ik dit ooit zo heftig heb gehad. Wel eens een dag of een paar dagen. Maar nog nooit met de diep gewortelde gedachte dat ik zinloos bezig ben. Dat de foto’s er niet toe doen.
Waakvlammetje
Waar dit toe leidt? Ik weet het niet. Diep van binnen brandt er gegarandeerd nog wel een waakvlammetje, dat weet ik gewoon. En er zal best een moment komen waarop er weer inspiratie is en ik weer lekker aan de gang zal gaan. Misschien morgen al wel. Maar op dit moment kan ik me er niet toe zetten. Zoekende naar de richting waar ik naar toe wil, naar een eigen stijl met onderscheidende foto’s. Naar een gevoel dat er twee maanden terug nog volop was en naar het gevoel van artistieke vrijheid dat de fotografie mij altijd gegeven heeft. Boven de massa uitsteken. Ik zie het op dit moment niet. En wie weet sluit ik mij binnenkort wel weer bij de massa aan en voel ik me daar weer prima bij. De toekomst zal het leren. Soms kan een waakvlammetje gauw een bosbrand worden tenslotte. En als er iemand tips heeft om over de fotografische megadip heen te komen dan hou ik me aanbevolen.
Fotogroet Jan
Ps : Sorry “rot” Johan 🙂
28 reacties
Allemaal heel erg dank voor de meelevende reacties , tips en adviezen. De tijd zal leren hoe lang deze dip gaat duren. En heren B. te B. en R. te L. we gaan zeker weer wat actie ondernemen. Is het niet voor de fotografie, het geheel eromheen is (en was) ook uitermate gezellig en voor herhaling vatbaar. Maar eens een nieuw gebiedje of eiland uitzoeken ? Verder via p.m. lijkt me.
Fotografische Megatip 🙂
Komt ie: Ga iets doen met uw engagement (zie https://natuurfotografie.nl/afschieten-dat-beest-de-beste-oplossing-of-toch-niet-misschien/ )! Ontrafel en fotografeer het verhaal want geen alibi is zo goed als een gekiekt alibi. Da’s behoorlijk moeilijk, dus de lat ligt meteen heel hoog en uitdagend. Ik voorspel tevens een flinke dosis maatschappelijke tegenwind.
Ik vond dat een warrige column, door minstens 3 onderwerpen verward:
Het aangehaalde verhaaltje van de natuurparkbaron vond ik daarentegen helder als glas… beperkt, dat wel, maar in die beperking heel helder want je hoeft slechts een veld vol dode en halfdode schapen als gevolg van een (1) passerende wolf te kieken om dat te illustreren. Toch beperkt, want de cumulatieve schade vanwege alleen al honden is vele malen groter simpelweg omdat er véél meer honden zijn (en dus niet omdat een hond daarom per se gevaarlijker dan een wolf voor je schapen is) en: zit hier niet ook een veel breder maatschappelijk verhaal aan vast? Het verhaal van een overheid die verordonneert dat we ons niet tegen nieuwkomers, of dat nu criminelen uit Verweggistan of wolven zijn, mogen verweren. Wat is het verschil tussen: “Neem mij niet kwalijk dat ik in de weg sta, de kassa hebt u al, als u de kluis ook wilt… staat daar” en “Heil heilige wolf, mijn 14 schapen die nog over waren lopen daar…”? Dat dit onvrede en verzet genereert verbaast mij niets. Dit relativeren doet overigens niets aan de helderheid van het verhaal van de baron af.
Een ander verhaal uit uw zelfde column gaat over de Nederlandse alomtegenwoordige verwarring omtrent wat natuur nu eigenlijk is. Uitgezet “wild” zoals de genoemde zwijnen (en alle vormen van flora- en faunavervalsingen t.b.v beheer, jachthobby e.a. doeleinden) zijn geen natuur, maar worden wel zo beleefd door de meesten. Die wolven daarentegen zijn echte natuur en illustreren dat natuur helemaal niet “mooi” en “leuk” voor alles en iedereen hoeft te zijn. HIV is immers ook niet leuk, om maar wat te noemen, maar heeft wel flink veel werkgelegenheid gegenereerd voor mensjes in laboratoriums en wat al niet meer en dat vinden ze dan weer wel “leuk” want dat vergroot de mensjes-economie.
Een derde verhaal dat ik uit uw column haal is een anti-jacht-verhaal. Dat jacht zo ongeveer de domst denkbare vorm van “beheer” is, dat de werkelijke jagersagenda een geheel andere is nml. een ordinair veiligstellen van een hobby, is wellicht ook te fotograferen….
En dan komt het wanbeleid omtrent de OVP ook nog even aan bod!
Al deze verhaallijnen gaan óók over mensen, over hoe we met onze omgeving omgaan, over egoïstische belangen, over hoe de maatschappij en het denken aan verandering onderhevig zijn (ik weet zo uit mijn hoofd al diverse foto’s van Ed v.d. Elsken die vandaag de dag niet eens meer zouden mógen laat staan kunnen!). Me dunkt dat daar nog wel wat aan te fotograferen valt want mensen zijn ook natuur, net als die wolven. Dit laatste wordt vrijwel unaniem over het hoofd gezien door natuurfotografen. Nou, hiermee kunt u wel weer enkele decennia vooruit.
Veni, vidi en ik maakte er een kiek van 😉
Minstens enkele decennia 🙂 Dank voor je heel uitgebreide reactie.
Hej Jan, hier mede columnist Dave. Oops die Johan die wordt niet vrolijk van ons, ik vergat ook mijn deadline!! Enfin…heel herkenbaar hoor wat je schrijft. Mijn remedie, lekker schrijven…lekker die computer uit laten en als je dan weer een prikkel voelt kijken of je er iets mee kunt en anders gewoon omarmen en even lekker zo laten…je hebt genoeg mooie beelden in je bibliotheek waarschijnlijk en kijk daar nog eens naar. En wie weet is er wel een plekje of beeld waar je nu van denkt, ik ga die foto opnieuw maken? Succes en tot lezens!
Dus jij hebt daar ook last van Dave ? Deadlines … vreselijk 🙂
Groet Jan
Gewoon kappen met die sitevulling en zorgeloos gaan fotograferen. Scheelt je een hoop vrije tijd die je aan echt leuke dingen kunt besteden 🙂