Franka Slothouber in Beeld

Wie is Franka Slothouber ?

Flawless Franka

Het eerste woord dat – denkend aan Franka’s fotografie – bij me opkomt is het mooie Engelse woord flawless (vlekkeloos).
Alles klopt. Altijd.
Perfect licht: check. Heel fijn laag standpunt: check. Scherpte: spot on.

Valkuil

Met zoveel perfectie riskeer je natuurlijk enorm hard in die metersdiepe valkuil der Enorme Saaiheid te vallen. Maar ik heb nog nooit een plof gehoord. Franka weet die kuil vakkundig te omzeilen door steeds te zorgen voor óf een mega-aandoenlijke scène in de vorm van een liefelijk kuiken, al dan niet met paps en mams. Of een heel unieke gebeurtenis. Of gewoon een heel lekker beeld.

Ellek nadeel

En al zou ik het willen en gaan zoeken naar kleine onvolkomenheden… er valt gewoon helemaal niets op aan te merken. Franka levert vakwerk.
OK, één klein nadeeltje dan: Over dergelijke beelden wil ik niet teveel schrijven. Daar moet je gewoon lekker naar kijken. En voor degenen die nog wél een enorme letterhonger hebben. Zelfs daar heeft Franka hier zelf in voorzien. Want schrijven kan ze óók nog!

Apparatuur

• Nikon D810 en D500
• 500mm/F4
• 70-200mm/F2.8
• 1.4 TC
• Een aantal andere lenzen die ik veel minder vaak gebruik (o.a. macro en groothoek)

Portfolio

“In het proces van geleidelijk aan steeds arbeidsongeschikter worden heb ik gezocht naar manieren om me beter te gaan voelen. Als ik tussen de dieren ging zitten, in die tijd koeien en andere boerderijdieren, dan kreeg ik een beetje energie terug. Ik nam foto’s van die dieren, portretten van individuele dieren, die wij dagelijks zonder er bij na te denken eten. Gewoon, met een eenvoudig automaatje. Ik blogde over mijn ervaringen en plaatste er mijn fotootjes bij. Die foto’s bleken iets te hebben waardoor andere mensen geraakt werden. Ik kreeg te horen dat mijn foto’s de middelmaat overstegen en werd gestimuleerd mezelf daarin verder te ontwikkelen.
En zo kocht ik in 2007 mijn allereerste spiegelreflex. De digitale ‘learning curve’ maakte dat ik de basistechnieken snel onder de knie kreeg en van het tussen de koeien in het weiland zitten kreeg ik oog voor de grutto’s en de kieviten. Daardoor werden van de weeromstuit de lenzen ook steeds langer.”

“In het begin bracht ik vooral veel tijd in de natuur door omdat ik daarmee energie kon winnen. Dan liep ik met loden benen en totaal futloos een natuurgebied in om er een paar uur later monter weer uit te komen. Maar naarmate de fotografie belangrijker voor me werd was het meer een zoeken naar de combinatie: in de natuur bijtanken en ook nog met leuke foto’s thuiskomen, dat was dubbel fijn!”

“In mijn opvoeding was vormgeving een belangrijk ding. Mijn oom was ontwerper, mijn ouders hadden prachtige objecten van hem in huis staan en hangen. De inrichting van mijn ouderlijk huis was ook anders dan bij anderen. De nadruk lag altijd op schoonheid in eenvoud, in rustige belijningen en kleuren. Je zou kunnen zeggen dat mij een gevoel voor compositie met de paplepel werd ingegoten. Ik geloof dat mijn foto’s daar door gekenmerkt worden. Eenvoudige, heldere composities, liefst zo grafisch mogelijk. Intieme tafereeltjes en kleine, subtiele gebeurtenissen.”

“In het begin was ik heel breed bezig: macro’s, landschappen, zoogdieren, vogels, ik deed het allemaal. Maar vogels, die “kleven” aan me, zoals in het begin de koeien aan mij kleefden. Ik raak nooit op vogels uitgekeken. Het verveelt me bijvoorbeeld niet om jaren achtereen een waterral te zien en opnieuw te fotograferen. Dat is iedere keer een feestje. Wat er verder veranderd is, is dat ik de laatste jaren ben gaan reizen. Niet omdat ik nou zo’n globetrotter ben, maar omdat de fotografie een onstuitbare motivatie vormt om mezelf over allerlei mentale en fysieke obstakels heen te zetten en specifieke bestemmingen te bezoeken, puur en alleen omdat ik er zo graag wil fotograferen. Als ik thuis kom betaal ik wel de prijs, want met de energie is het nooit meer goed gekomen.”

“Mij kunnen van ontroering de tranen in de ogen springen tijdens het fotograferen. Zo heb ik vorig jaar door een waas van tranen mijn eerste pinguïns gefotografeerd op de Falkland Eilanden. En onlangs in Antarctica, liggend op de punt van een zodiac, proberend iets van de grootsheid van dat ijslandschap weer te geven. Een onmogelijke opgave, wat je ogen zien is toch iets heel anders dan dat gekaderde beeldje uit de camera. Maar als ik zo’n foto terug zie kan ik me de bijbehorende sensaties weer voor de geest halen: het ontbreken van menselijke bewoning, het buitengewone licht dat je daar hebt, de enorme weidsheid van dat unieke landschap. En de euforie dat ik daar ben, dat ik daar werkelijk ben!”

“Ik voel me erg aangetrokken door de poolgebieden. Ik vind vogels die in koude gebieden wonen vaak van een prachtige, grafische schoonheid. Antarctica heb ik dus recent bezocht. Spitsbergen staat nu hoog op mijn verlanglijstje, in eerste instantie voor de ijsberen. Misschien dat ik twee keer moet gaan, want ook de vogels zijn daar heel erg mooi.”

“Ik raak geïnspireerd door mensen die hun geheel eigen weg gaan, zonder te kijken naar wat anderen doen om dat dan te kopiëren. De reis naar Antarctica maakte ik onder de bezielende leiding van Marsel van Oosten, wiens werk ik al jaren volg en bewonder. Hij maakt betoverend mooie foto’s en daarbij heeft hij een buitengewoon verfrissende mening over foto’s nabewerken, iets wat me enorm aanspreekt. Als ik werk inzend naar wedstrijden voel ik me nogal eens in mijn artistieke vrijheid beknot door de beperkende regeltjes die in de natuurfotografie gangbaar zijn als het gaat om nabewerking.“

Tip van Franka:

• Volg je hart, ga na waar het voor jou om draait in de fotografie, waar jij blij van wordt, wat jou persoonlijk raakt en probeer dat in beeld om te zetten. Al het andere is bijzaak.

Fotografie: Franka Slothouber