Ik herinner mij nog goed het moment dat ik tijdens een van mijn fototochten voor ’t eerst in mijn leven een hazenpootje (paddenstoel: Coprinopsis lagopus, een kleine inktzwam) langs een pad zie staan. Ik waarschuw meteen mijn fotomaatje. Het is een gelukzalig moment voor ons beiden, want “deze hadden we altijd al eens willen fotograferen!”. Meteen zakken wij allebei door de knieën met de macrolens in de aanslag. In m’n ooghoeken zie ik wel wat beweging even verderop het pad; er nadert een baasje met een nogal forse, loslopende, hond. Okay, ik voel me op zo’n moment niet helemaal senang in mijn regenbroek (terwijl het niet regent) in een niet al te charmante gebogen houding op dat smalle strookje gras langs ’t pad, maar de aanblik van dat prachtige en fragiele paddenstoeltje maakt dat ik me daar volledig op focus.
Het onwetende en enigszins verwarde hondenbaasje (“wat doen die rare vrouwen daar knielend in ’t gras?”) doet net of ze ons niet ziet en loopt gewoon achter ons langs. De hond kent die verwarring of gêne niet, enthousiast komt hij naar ons toe. Het baasje zegt niets. Ik hou mijn adem in en dan is het al te laat… een grote, harige poot midden op het kwetsbare hazenpootje.
M’n hart breekt, evenals het paddenstoeltje. Het baasje heeft geen idee waarom wij ineens allerlei geluiden voortbrengen; het maakt ons waarschijnlijk nog afschrikwekkender. Ze is inmiddels al verder, ze kijkt niet eens om. De hond huppelt haar al weer achterna. Beiden hebben geen idee van hun rol in het drama dat zich onder onze ogen heeft afgespeeld. Het hazenpootje is overleden.
Dit was een van die ontmoetingen die ik nooit vergeten ben. Naast deze tragedie zijn er ook die andere gebeurtenissen, waarbij ik bijvoorbeeld mijn knie in een imposante drol neerzet. Die ene keer helaas zonder regenbroek, zodat ik de vochtige massa door de stof van mijn broek voel trekken. Of waar het schattige hondje zijn poot optilt tegen mijn fotorugzak! Moet je dan eigenlijk iets zeggen tegen al die baasjes die je aan staan te kijken met een blik van “dat doet ‘ie anders nooit!”? Dat doe ik dan ook maar weer niet, omdat ik weet dat ik daar zelf dan weer een rothumeur aan over hou, omdat mensen eigenlijk nooit reageren zoals je hoopt. En het is ook zo Hollands om dat vingertje op te heffen. Ik onderga het dus allemaal lijdzaam. Het hazenpootje heb ik gelukkig ook op andere plekken ontdekt, de broek gaat de was in en de tas wordt schoongespoeld.
Natuurfotografie en (loslopende) honden is gewoon geen gelukkige combinatie en dan heb ik het nog niet eens gehad over alle meldingen van kleine reekalfjes die in deze tijd van het jaar doodgebeten worden door diezelfde vrolijke viervoeters… Voor de gezelligheid én de veiligheid ga ik dan toch maar liever met mijn IVN fotovrienden op pad. Zij luisteren tenminste als er een hazenpootje vertrapt dreigt te worden. Sterker nog: zij weten als geen ander waar de hazenpootjes staan!
9 reacties
Nou…. wat jammer dat je niet dichter bij woont! Dan zou ik graag eens met je meegaan… Samen met Spits, onze hond… Maar die is er inmiddels aan gewend dat ik op mijn knieen naar parende torren zit te kijken of naar een etende zwarte naaktslak. Gaaf dat je ook fotografeert. En mooi. Groetjes, SYl
Ha Sylvia, dankjewel en wat leuk! Wat fijn dat Spits de torren en slakken met rust laat als jij er naar zit te kijken – hulde voor de hond en het baasje! Moet toch heel fijn zijn om zo ‘samen’ buiten te kunnen gaan fotograferen.
Geweldig leuk stukje heb je geschreven, de foto’s mogen er natuurlijk ook zijn 🙂
Dankjewel! Gezien alle reacties, ook op Facebook, is er veel herkenning 🙂
Voorweg: Ik ben o. a. ook musher en ken de problemen met hondehouders. Als natuurfotograaf heb ik veel plezier van onze honden (Alaskan Malamute) en zijn veel in de natuur met hun onderweg. Een groot voordeel is, dat ze het wild bemerken lang voordat ik het bemerk. Onze honden zijn, als we in de natuur onderweg zijn, altijd aan de lijn en weten precies, hoe ze zich moeten benemen.
Voor een goede hondehouder geldt o.a. dat een hond altijd naar bevelen moet luisteren. Luistert hij niet, dan moet men hem aan de lijn nehmen. Helaas hebben ca. 70% der hondehouders de hond niet of niet 100% onder controlle en menen dat iedereen een hond erg leuk vindt. Ook ik erger me als een hond een groep ooievaars naholt of de hele flora plattrapt en de hondehouder het ook nog leuk vindt (ook al meegemaakt, met de bemerking „hij will alleen maar spelen“). Een hond is iets fantastisch, maar als hondehouder moet je je aan verschillende regels houden. In jouw geval had de houder hem moeten terugroepen en aan de lijn nehmen.
Hi Frans, het moet geweldig zijn om samen met je honden zo de natuur in te kunnen; daar kan ik je echt om benijden. En je hebt natuurlijk gelijk; ik zal het de hond ook niet kwalijk nemen. Maar ik kan me echt verbazen over sommige hondenbezitters die echt weinig inzicht of overwicht hebben t.a.v. het gedrag hun hond. Toch jammer, de hond verdient beter…;)