Bekend zijn met bekende wildplekken
Op de Veluwe leeft heel veel wild, waaronder het edelhert. Toch is het niet zo dat je achter iedere boom en langs ieder veld een edelhert ziet staan. Nee de dieren hebben, zo blijkt, hun voorkeursgebieden. Het kennen van die voorkeursgebieden en de gewoontes van het wild vergroot de kans op een ontmoeting. Doordat mijn maatje al jarenlang de omgeving verkent, heeft zij een goed beeld waar, wat en wanneer te zien is. Door met haar mee te gaan, leer ik ook die plekken te vinden en hoop zelf ook nieuwe te ontdekken.
De eerste ontmoeting, een ervaring rijker
Mijn eerste ontmoeting met een hert op de Veluwe was ’s morgensvroeg fietsend door het bos. Plotseling zien wij een hinde op het pad staan. Helaas ben ik niet voorbereid op het maken van een foto. Tegen de tijd dat ik ben afgestapt en mijn camera uit de fietstas heb gepakt, is het dier al verdwenen. Gelukkig volgen nog een hinde met 2 jongen en kan ik welgeteld één foto maken. Ondanks dat het resultaat niet is waarop ik had gehoopt, ben ik er wel blij mee. De belangrijkste les die ik die ochtend heb geleerd is om in het vervolg mijn camera, met de juiste instellingen, om mijn nek te hangen.
Heel ver weg
Vooral in het begin ging ik regelmatig naar een wildscherm om wild te spotten. Wildschermen vind je op verschillende plekken op de Veluwe. Omdat deze wildschermen op wildrijke locaties staan, is de kans dat je daar ook wild ziet zeker aannemelijk. Onze bezoeken aan het wildscherm waren evenwel niet altijd even succesvol. Oh ja, er was zeker geregeld wild te zien, zoals everzwijnen, reeën, een vos en herten. Alleen stonden de dieren meestal niet op het heidegebied direct voor het scherm, maar enkele honderden meters verderop langs de bosrand. Ondanks mijn 500 mm lens op de camera kon ik de dieren niet echt zichtbaar op de foto krijgen. Bovendien was het in de vroege avond al snel donker waardoor ik gedwongen was om met een erg hoge ISO-waarde te fotograferen.
Gelukkig dichterbij
Toch heb ik op een vroege avond geluk. Een groepje edelherten loopt namelijk niet ver van het wildscherm voorbij. Rustig aan sjokken zij over het heidegebied af en toe verscholen achter een groepje dennen en hoog gras. Het is nog vroeg in de avond en bovendien is er voldoende licht van de ondergaande zon schijnend op de dieren. Zo kan ik een ISO-waarde hanteren die ruis tot een minimum beperkt en heb voldoende sluitertijd. Door mijn 500 mm telelens krijg ik de dieren mooi in beeld. Aanvankelijk ben ik bang dat de dieren uit het zicht zullen verdwijnen achter het hoge gras. Toch wil ik juist van die gelegenheid gebruikmaken. Zo richt ik mijn camera op een plek tussen 2 sparren. Een van de herten loopt namelijk die richting uit. Een tel later passeert het hert de plek en dat is het moment dat ik de ontspanknop indruk.
Op de fiets
Een methode die ik om wild te zien prefereer, is ’s morgensvroeg op de fiets te stappen. Je kunt zo vrijwel geruisloos door de bossen rijden naar de bekende wildplekken. Om nu wel voorbereid te zijn op een ontmoeting is ook mijn camera er klaar voor. De ISO-waarde op de automatische stand, het diafragma op de laagste waarde en op de diafragma voorkeurstand. Dit geeft mij de mogelijkheid om bij weinig licht toch te kunnen fotograferen. Hierbij moet ik dan wel soms genoegen nemen met ruis in de foto. Omdat de fiets de 500 mm telelens meenemen erg lastig is, kies ik in dit geval voor de 100×400 mm lens. Deze past op de camera prima in mijn fietstas aan de bagagedrager. Eenmaal op een ons bekende plek, gaat mijn camera om mijn nek.
Bomen als dekking en een gunstige windrichting
Door het bos, waar het op het vroege tijdstip nog behoorlijk donker is, fietsen wij over de weg richting de plekken waar herten zich regelmatig ophouden. In de verte zien wij al een aantal exemplaren de weg oversteken. Het is te ver weg en te donker, dus genieten wij van dit moment langs de kant van de weg. Na een paar kilometer fietsen komen wij aan bij een van de plekken. Er staan inderdaad drie herten aan de overzijde van een strook grasland. Tussen de dieren en ons in, is een smalle strook met bomen. Hierdoor hebben wij de mogelijkheid om deze bomen te gebruiken als dekking terwijl wij richting van het grasland sluipen.
Niet drie, maar……
Langzaam en behoedzaam komen wij aan bij de laatste bomen voor het grasland. We houden de dieren voortdurend in de gaten want wij willen hen absoluut niet storen bij het ontbijt. Gelukkig is er niet veel wind die bovendien onze richting uit waait. Zo is de kans dat de dieren ons horen en ruiken tot een minimum beperkt. We hurken op een plek waar we de herten goed kunnen zien. De afstand tussen ons en de dieren is ruim 300 meter. De lens ingezoomd op 400 mm, brengt hen goed in beeld. Het zijn mooie dieren met allemaal een flink gewei nog in de bast. Plotseling verschijnen er nog een tweetal uit het bos, gevolgd door meer flinke mannen. Uiteindelijk zijn het er geen vier, maar tellen wij 15 stuks. Het adrenalinepeil in ons lijf is flink gestegen. De dieren daarentegen grazen rustig verder en soms kijkt er eentje op.
Twee paar geweien
Op een gegeven moment staan er twee mannelijke herten dichtbij elkaar te grazen. Stiekem hoop ik erop dat de dieren zo bij elkaar komen te staan dat de geweien in elkaars verlengde liggen. Mijn wens komt uit! Niet veel later gebeurt waarop ik hoopte, twee paar geweien in elkaars verlengde. Mijn favorieten edelhertenfoto is een feit. Na een tijdje verdwijnen de herten een voor een het bos in. Wij sluipen weer uiterst tevreden terug naar onze fiets. Wat een ochtend……!
