Wildcamera’s in de natuurfotografie: de vos

In het vroege voorjaar plaatste ik een wildcamera bij een mij pas net bekende dassenburcht. De burcht bestreek een groot oppervlak in een bosperceel, waarbij slechts enkele pijpen fotografisch interessant zouden zijn. De rest lag te verscholen, was lastig bereikbaar of bevond zich te zeer in het duister. Ik hing de wildcamera op bij de meest kansrijke pijpen om te zien of er daadwerkelijk dassen gebruik van maakten, en hoe laat ze in de avond hun dikke neus buiten staken. De camera plaatste ik zo dat ik zicht had op drie pijpen en hun directe omgeving. Ook als dassen uit andere pijpen kwamen maar wel de directe omgeving gebruikten, was dat voor mij immers interessant.

Een leuke verrassing

Na een week ging in de camera ophalen. Altijd spannend als je de camera opent en op het display ziet dat er tientallen filmpjes zijn gemaakt. Bij het bekijken van die filmpjes zag ik echter geen enkele das. Wat ik wel zag waren drie nog jonge vossenwelpjes die op alle momenten van de dag en nacht voorbijkwamen, soms heel dichtbij de camera. Project das ging in de koelkast, want ijzer moet je smeden als het heet is en een nest jonge vossen vind ik niet elk jaar.

De komende weken ging ik zo’n 15x aanzitten bij de burcht. De wildcamera had geleerd dat er geen vast schema te distilleren viel en dat de welpen echt op elk moment buiten konden komen. Vanwege mijn werk en het feit dat ik in de avond vaak andere dingen te doen heb, koos ik de vroege ochtend om te gaan zitten. Op de beelden zag ik ook dat er soms een dag voorbijging dat er geen welpen langs kwamen. Dat kan betekenen dat de camera de beweging niet zag, maar mijn vermoeden was dat de vossen een tweede hol in de buurt hadden. Ik doorzocht het perceel en platgetrapt gras en afgebeten veren wezen me al snel de weg naar een tweede plek. Ook geschikt voor aanzit.

Welke kies je dan? Ik koos voor de plek met het beste licht. De wildcamera verplaatste ik naar de tweede plek, zodat ik na elke niet geslaagde sessie in elk geval kon zien of de welpen dan wel op de andere stek waren geweest. Dan wist ik of ze er wel nog woonden, of heel ergens anders heen waren verhuisd. In dat laatste geval zou aanzitten immers zinloos zijn.

Onverwacht project door de wildcamera

Je zou denken dat de kans op succes, zeker gezien de hoeveelheid beeld op de wildcamera van mijn gekozen plek, zo’n 50% of hoger zou moeten zijn. In mijn geval was dat 15%. Slechts twee van de vijftien sessies zat ik op de juiste plek en kon ik de welpen fotograferen. De wildcamera vertelde me dat ze of elke keer op de andere stek zaten, of wel degelijk op mijn aanzitplek, maar net voor ik kwam naar binnen waren gegaan, dan wel pas net na mijn vertrek buiten kwamen. Uren voor niets in een ongemakkelijke houding op de bosgrond zitten is best frustrerend, maar dat gevoel is sterker als je niet eens zeker weet of er wel een gerede kans is op succes. De wildcamera liet weliswaar zien dat ik qua timing en plaatskeuze niet heel gelukkig was, maar ik werd wel gesterkt in de gedachte dat er een kans op foto’s was. De welpen stonden immers nog steeds op beeld.

In deze casus heeft de wildcamera me een onverwacht project van twee maanden gebracht. Gedurende het project kreeg ik onmisbare informatie over de plaatskeuze en het dag- en nachtritme van de welpjes. Ook kon ik zien hoe hard ze groeiden en hoe hun alertheid veranderde. Zonder de wildcamera had ik dit projectje niet kunnen fotograferen, en had ik doorlopend in het duister getast.