Making of: zandribbels in het laatste licht

De formatie zandpatronen waar deze foto onderdeel van was, mat ongeveer 3 bij 5 meter. Ik trof het aan op het Noordzeestrand van Schiermonnikoog. Mede door de vele fraaie door de zon beschenen details duurde het even voor dit beeld tot stand kwam.

Van Ameland naar Schiermonnikoog

Na jaren achtereen met ons gezin tweemaal per jaar Ameland te hebben bezocht, togen wij in oktober 2022 naar Schiermonnikoog, mijn ‘oude’ liefde. Voor een midweek, aankomst maandagavond.

Wandeling met gezin

Na onze aankomst op Schier brachten wij eerst onze spullen naar de accommodatie aan de Badweg en gingen vervolgens op weg naar het strand. Voor een korte wandeling met het hele gezin en ook even zonder het gewicht van een fotorugzak en statief, zélfs helemaal zonder camera. Heerlijk! Indien nodig had ik mijn uitrusting immers ook snel in onze accommodatie gehaald. Aan het einde van de Badweg liepen wij direct onder de duinen langs naar rechts en daarna in een tamelijk rechte hoek richting de zee. We zagen niet veel bijzonders en genoten van de wandeling met elkaar op het brede strand.

Maar er moesten nog wel boodschappen worden gedaan en het licht werd ook beter, dus liepen we dwars over het strand de snelste route terug richting de Badweg. En plots waren daar meerdere eilandjes met prachtige zandpatronen, omringd door ribbels en stuivend zand. Eilandjes van nattere ‘hard zand’ plateautjes, met oplopende golvende richeltjes, als gestapelde plakjes. Het was nog bewolkt, maar aan de horizon zag het er veelbelovend uit. Het zou zo maar eens een prachtige zonsondergang kunnen worden. En dat ene eilandje was ook wel heel erg fraai, met mooie abstracte vormen. Ik probeerde te onthouden waar het ongeveer lag en ging snel de fotospullen in de accommodatie halen.

Aan het werk

Terug op het strand bleek dat de zandrichels al werden aangelicht door de lager staande en niet meer door wolken gehinderde zon. Maar waar was dat ene eilandje ook alweer? Ik kon het niet meer vinden, ze leken ook zoveel op elkaar. De tijd begon te dringen en ik maakte een keuze. Snel deed ik mijn rugzak af, zette mijn statief neer en liep naarstig om het verkozen eilandje heen op zoek naar composities. Wat een gave patronen en wat een licht! Goed kijken, focus!

Details

Met een 24-70mm zoomobjectief op mijn camera probeerde ik in het begin vooral abstracties te maken van de fraai gewelfde door de zon belichtte richel patronen. Relatief dicht op de patronen, snel werkend vanaf statief. Prachtig, maar er moest meer uit te halen zijn.

Overzicht

Bij de laatste detailfoto nam ik ook een stukje van het omringende ietwat stuivende zand mee, met grote ribbels. En daarbij kreeg ik het idee om wat meer afstand te nemen van de details, mijn blikveld te verruimen. Meer diversiteit in structuren in beeld te zetten. Niet alleen de nog net door de zon beschenen richeltjes en ribbels links, maar ook de tot nu toe door mij buiten beschouwing gelaten, niet meer door de zon beschenen structuren, het wat aflopende rechterdeel van het eilandje. Het zonlicht werd nu snel zwakker. Tegen de nu op de horizon staande zon in, met het allerlaatste licht, maakte ik een compositie. Vanaf een wat hoger gezet statief en ruimer en weider dan ik aanvankelijk begon. Zon, schaduw, grote ribbels, fijne richeltjes, nat donker zand, licht droger zand en zelfs nog een vlaagje stuivend zand, alles in één beeld.

Edit

Bij het verwerken van de RAW van dat totaalbeeld heb ik de witbalans van 5.550 K gewijzigd in 5.200 K, ietwat koeler. Oorspronkelijk belicht naar rechts (ETTR, Exposure To The Right), heb ik in de edit een halve stop onderbelicht. De zwarten, de donkere partijen, wat aangezet, waardoor de schaduwen in het rechterdeel blauwer werden. Misschien niet ieders cup-of-tea, maar een beeld – en edit – waar ik heel blij van werd.