Wanneer een argeloos insect landt op de smakelijke zonnedauw plakt zij als in een ware horrorscène vast aan de tentakels van het plantje, waarna langzaam maar zeker het leven uit haar gezogen wordt.
Hoewel dit tafereel enerzijds bijna te gruwelijk is om van dichtbij te bekijken, heeft het ook een bepaalde schoonheid. “De één zijn dood is de ander zijn brood” wordt zelden mooier verbeeld dan in deze fatale relatie. Zonnedauw is op zichzelf een mooi en fotogeniek plantje, maar het ging mij om het vangen van de dramatiek van deze relatie tussen plant en ‘prooidier’.
Op dagen met regen of teveel wind vliegen er weinig insecten, maar te zonnige dagen zorgen weer voor te hard licht. Ik ben dus regelmatig langsgegaan, hopend op een goede combinatie van gevangen model en goed licht. Juist die enorme ogen van juffers verbeelden de tragiek van het noodlot zeer treffend, dus vlinders of vliegjes konden niet meedoen als model. Uiteindelijk kwam de dag, dat alles samenviel. Een rotdag voor het insect, een goede dag voor de fotograaf.
Apparatuur en compositie
Een macrolens is perfect om de relevante details, zoals de ogen en de subtiele druppeltjes tot in de finesse vast te leggen. Maar belangrijker in dit geval is de geweldige bokeh van dit type lens. Ik heb hier bewust gekozen voor het grootste diafragma, om alle aandacht te doen uitgaan naar het slachtoffer en haar belager, waardoor het dramatisch effect nog eens versterkt wordt.
Het hoge standpunt draagt er aan bij dat de ogen het hoofdonderwerp zijn en dat de lager liggende zonnedauw tot één zachte rode massa gereduceerd wordt. Alsof de juffer ten onder gaat in een zee van bloed…
2 reacties
Heel knap beeld Roeselien! Het hogere standpunt versterkt inderdaad de dramatiek. Zonnedauw staat als macrofotograaf ook hoog op mijn lijstje, maar tot nu toe nog geen plantjes aangetroffen. Knap hoe je gewacht hebt op het perfecte ‘slachtoffer’ van dienst. Top!
Dank voor je leuke reactie en succes bij de zonnedauwzoektocht! 😀
Hartelijke groet,
Roeselien