Het besturen van drones is niet moeilijk, die zijn tegenwoordig zo intelligent en GPS-gestuurd, daar is weinig oefening voor nodig. Als ze in moeilijkheden komen keren ze vanzelf naar je terug en zelfs objecten kunnen ze zelf ontwijken. Nee, het lastige is dat mijn camera zich op een andere plek bevindt dan ikzelf. Ik ben gewend om vanaf de grond een inschatting te maken over licht en compositie. De drone heeft echter zo’n ander blikveld dat het beeld vanuit de drone soms volledig anders is dan wat ik vanaf de grond had gedacht te gaan zien.
Een ander lastig punt is de grote bewegingsvrijheid. Met de eenvoudige camera van de drone kun je niet zoomen, maar je kunt wel dichterbij of verder weg, hoger of lager vliegen en de camera kan kantelen. Eenmaal in de lucht is het eerst oriënteren en kijken of je idee wel werkt zoals je had bedoeld. Daarna is het puzzelen vanuit welke hoek en welke hoogte de compositie en lichtval zo is als je wilt. En dit puzzelen kan niet eeuwig duren want na zo’n 15 tot 20 minuten is de accu leeg en moet je terug. Van de 20 tot 30 beelden die ik per vlucht maak zijn er gemiddeld 5 goed.
Naar het bos
Door de kou moest de drone al na 17 minuten naar de grond. De mist trok verder op en dus lag een nieuwe vlucht op deze plek niet voor de hand. Voor meer echte rijp zou het bos wellicht een betere locatie zijn, zeker omdat de zon inmiddels zo hoog stond dat er strijklicht over de boomtoppen zou kunnen vallen. Misschien zou de opkomende mist mee kunnen helpen met de sfeer van zonnestralen over de berijpte boomtoppen. Althans… dat was de hoop.
Tegenlicht
De echte sfeer zat echter in het lage strijk- en tegenlicht. Maar dan blijkt al snel dat de dronecamera niet kan tippen aan de apparatuur waarmee ik op de grond werk. Dan ben je als piloot en fotograaf blij met de precisie waarmee de drone op exact dezelfde plek blijft hangen en de goede gimbal waarmee hij de camera weet te stabiliseren. Daardoor is het mogelijk om met belichtingstrapjes te werken, wat in dit soort gevallen gewoon een noodzaak is. De automatisch bracketing functie werkt uitstekend, maar de verschillen in belichting zijn te klein. Ik doe de bracketing daarom meestal handmatig.
Vliegen met een drone in de winter stelt extra eisen aan je apparatuur en voorbereiding. Lees daarom ook de tips van Paul Oostveen over dronefotografie in de winter.
Wet- en regelgeving veranderen snel, kijk voor een actuele stand van zaken en tips op dronewatch.nl en drones.nl.
2 reacties
Johan, mooi artikel en het heeft een mooie foto opgeleverd. De reden waarom dronefotografie mij niet aanspreekt, en dat is uiteraard een persoonlijke mening, is omdat je de foto niet zelf beleefd. Het gebeurd, in tegenstelling tot fotograferen vanuit een helikopter of heteluchtballon, op afstand. Fotografie moet ik beleven en daar lijkt dronefotografie mij niet geschikt voor. Ik ben benieuwd hoe die beleving bij dit soort fotografie bij jou is ten opzichte van bijvoorbeeld de prachtige foto’s die je van beren hebt gemaakt, of van het noorderlicht. Wellicht voer voor een volgend artikel.
Keep up the good work.
Hoi Michel,
Dank je wel voor je bericht en ik snap je punt. Grappige dat ik juist daarom zoveel plezier eraan beleef: het is vanaf de grond een gok wat je van boven gaat zien en uiteindelijk is het boven zoeken naar mooie beelden. Vaak beelden die ik vanaf de grond nooit had verwacht en de ideeën vanaf de grond blijken ineens niet te werken. Het is mijn eye-in-the-sky en ik vind het enorm spannend om te kijken wat ik ga zien. Alsof je ineens the bigger picture voor ogen krijgt, alle detail valt weg.
groet Johan