In april schreef ik een making of over de ‘groene flits’. Ik vertelde toen dat na de groene flits in theorie ook een blauwe flits kan voorkomen. Deze komt echter veel minder vaak voor door grote mate van verstrooiing en stond daarom nog op mijn wensenlijstje. Nu 2,5 maand later is mijn wens uitgekomen…
Wil je weten wat de groene flits (en blauwe) precies is? Lees dan de vorige making of door met ook de theoretische achtergrond. Het is allemaal een beetje freaky misschien maar ach, gun mij nou mijn pleziertje.
Strakblauw
Ik sta weer op Schiermonnikoog. Waar ik ook de meeste vorige groene flitsen heb gefotografeerd. Zoals ik in mijn vorige making of vertel, heb je een strakblauwe droge lucht nodig èn zicht zover mogelijk tot aan de horizon. Over zee is dat niet zo moeilijk maar de droge lucht is op het moment wat lastiger. Vooral op de Wadden is de lucht zelden droog.
Tijdens de waddencursus op zondagavond, is het zo gunstig. Eigenlijk begint het met een erg saaie avond richting zonsondergang. Immers, een droge lucht betekent vaak een strakblauwe hemel en er zijn maar weinig landschapsfotografen die daar warm voor lopen. Toch geeft zo’n avond veel mogelijkheden. In plaats van de zon of lucht in beeld te brengen, kun je naar hartenlust aan de slag gaan met het warme avondlicht. Daarbij hadden zij nog eens enorme mazzel met de hoeveelheid aan zandribbels op het strand. Door de droge lucht straalde de zon tot bijna 5 minuten voor de daadwerkelijke ondergang met warm strijklucht over het strand waardoor de ribbels prachtig uitkomen.
Kans op groene flits!
Al een kwartier lang brandt in mijn achterhoofd een vluchtige gedachte. Telkens als ik hem te pakken denk te hebben, glipt hij weer weg. Er was iets maar wat? Pas 5 minuten voor de zonsondergang schiet het mij te binnen: kans op de groene flits! Ik verzamel de deelnemers die interesse hebben en vertel ze over de groene flits en hoe deze vast te leggen mócht hij voorkomen. Een aantal volgen mijn tips en staan al snel in de startblokken.
Terwijl de seconden voorbijgaan zie ik de zon verder zakken. Zelfs met mijn 500mm op APS-c is hij niet beeldvullend en hoe lager hij komt hoe kleiner hij is. In het begin zie ik de inmiddels voor mij bekende luchtspiegeling.
Groen… èn blauw!
De zon zakt steeds verder en ik blijf doorratelen met de camera. De zon lijkt een platte pannenkoek en ineens zie ik het bekende groen verschijnen.
Ik besluit deze keer gewoon door te ratelen onder het mom van ‘weggooien kan altijd nog’. Na afloop bekijk ik de foto’s en wat schetst mijn verbazing?
Ik geef grif toe, het zijn meer freaky foto’s dan daadwerkelijk mooi of kunstzinnig. Toch hou ik hier wel van, het zijn verschijnselen waarvan je weet dat ze kunnen voorkomen en voor mij is het meer de trofee van een goed ingeschat moment en techniek dan dat ik artistiek content ben. Dit soort foto’s prikkelt niet echt mijn creativiteit maar wel mijn wetenschappelijke achtergrond en drang naar kennis. Soms voert mijn artistieke kant de boventoon… maar deze keer niet.
2 reacties
Wat knap dat je ze nu beiden op één enkele avond te zien kreeg. Ik ben ook nog eens gaan terug kijken op je vorige blog over de groene flits. Heel interessant maar ik denk dat je dit enkel kan waarnemen in een perfect plat land met de einder op oneindig. Hier in België staat er overal wel iets in de weg, wat maakt dat je de zon zelden ziet onder gaan… ze verdwijnt wel achter huizen, gebouwen of bomen. Ik zie dus enkel een mogelijkheid aan onze kunst.
Ik houd ook wel van die verschijnselen. Niks mis mee om daar lekker mee bezig te zijn. De kleur lijkt wel richting cyaan te gaan.