Een roodpootvalk

Op pad met de fotoclub

Met ons kleine clubje van natuurfotografen gaan we elke maand op pad in onze eigen omgeving, Midden-Limburg. Dit keer zijn we te vinden in het Brachter Wald, net over de grens in Duitsland. Het Brachter Wald is een bosrijk natuurgebied op het hoogterras van de Maas en is onderdeel van het Grenspark Maas-Swalm-Nette. In dit gebied leven veel damherten en die zijn ons doel voor vandaag. Met de telelenzen om de schouders gaan we op weg en al snel hebben we succes. Een mannetje komt achter een dikke boom vandaan en kijkt ons nieuwsgierig aan.

4 uur later

Natuurlijk heeft de foto van het damhert niks te maken met de making of van de roodpootvalk. Zie het maar als de inleiding tot. We zijn al 4 uur onderweg en hebben meerdere damherten gefotografeerd als de wandeling bijna ten einde is. Het is gaan regenen en net als ik de camera in de rugzak wil stoppen zie ik verderop mijn foto-maten aandachtig turen en foto’s maken. Met de rugzak in de ene hand, het statief in de andere loop ik langzaam dichterbij maar zie nog niet wat ze fotograferen. Ik kijk naar de bosrand verderop maar daar is het niet te doen. Het valkje zit op een bordje iets verderop in het grasveld en het duurt even voor ik het beestje zie zitten. Gelukkig heb ik mijn camera met telelens erop nog niet opgeborgen.

Kalm en gespannen tegelijk leg ik de rugzak op het wegdek en zet het statief naast me neer. Voor de zekerheid check ik de stand van mijn functiekeuzeknop. Die moet op ‘1’ en dat zorgt ervoor dat de (voor)instellingen zijn afgestemd op het uit de hand fotograferen van o.a. vogels die zitten: ISO-auto, 1/800sec, F7.1. Omdat het niet waait en de vogel stil zit waag ik de sluitertijd te verdriedubbelen. Ik vertrouw op de beeldstabilisatie en mijn vaste hand. Overbelichten hoeft niet want er is geen lichte lucht in de achtergrond. Tot slot zoom ik maximaal in, stel scherp en maak enkele foto’s.

Op statief

Onverstoorbaar zit de vogel op het bordje met zijn veren ietwat opgezet. Ik besluit voor een nog extremere aanpak. Mede omdat ik nu al weet dat ik de foto’s ga bijsnijden wil ik de ISO terugbrengen naar 100 voor zo weinig mogelijk ruis. Dat betekent wel een nog langere sluitertijd en dus meer kans op bewegingsonscherpte maar ik gok erop dat het beestje stil blijft zitten. Ik neem mijn statief erbij en plaats de camera erop. Ik kies nu in de M-stand voor ISO 100, F7.1 en een sluitertijd van 1/60 sec. De beeldstabilisatie op de lens gaat uit en de zelfontspanner aan. Snel de compositie bepalen, scherpstellen, afdrukken en 2 tellen later is de foto gemaakt.

Actie

Opeens komt de roodpootvalk in actie. Blijkbaar heeft hij een prooi ontdekt op de grond en hij laat zich naar beneden vallen. Nu ben ik met de camera op statief en een sluitertijd van 1/60s echt in het nadeel. Tijd om mijn instellingen te veranderen, laat staan de camera van het statief te nemen heb ik niet. Het gaat te snel en een paar tellen later is hij alweer terug op het bordje maar nu met prooi. Ik laat de instellingen ongewijzigd en druk de ontspanknop na elke 2 timerseconden opnieuw in en hoop dat er scherpe opnamen bij zullen zitten.

Rust

Even later is de rust weergekeerd. Voldaan kijkt het valkje mij recht aan en zit helemaal stil. Nu komen mijn instellingen weer van pas. Ik maak meerdere foto’s met de timer totdat hij er genoeg van heeft. Terwijl de volgende twee seconden wegtikken vliegt de vogel op en gaat er vandoor.

Determinatie

Ik voeg me weer bij mijn fotovrienden die al in de weer zijn met determineren. De app Obsidentify laat er geen misverstand over bestaan. Het is een roodpootvalk.

Lange regendruppels

Thuis achter de PC valt het me pas op. Door de keuze voor een lange sluitertijd zijn natuurlijk ook de regendruppels ‘langer’. Daar had ik in het veld niet aan gedacht. Kort of lang, ik vind beiden een leuke toevoeging.

‘Dezelfde’ making of

Onlangs waren we met de fotoclub weer in het Brachter Wald. Mijn onderwerp stond zo stil als een huis en ik besloot weer tot de dezelfde aanpak als bij de roodpootvalk. Camera op statief, ISO 100, groot diafragma en daarmee een relatief lange sluitertijd. Ook deze foto lukte op die manier prima. Ik zal je de scherpe en ruisvrije foto besparen. Eén damhertfoto in een ‘making of’ van een roodpootvalk is wel genoeg.