krr-krr-kiet-kiet-kiet
Vandaag bezoek ik mijn dichtstbijzijnde local patch. Ik kan er te voet heen, naar de Maasplas vlak bij mijn huis. Het is de tijd van de jonge vogels en dat is mijn doel. Jonge zwanen, meerkoeten en eenden heb ik al gezien de afgelopen dagen, maar ik hoop vandaag op jonge futen. Terwijl de zon langzaam haar baan omhoog beklimt zie ik nog geen futen, maar wel de 5 jonge zwanen die samen met de ouders op weg zijn naar voedselrijke ondiepten. Wat zijn ze schattig, die kleintjes.
Terwijl ik geniet en liggend op de grond wat foto’s van ze maak valt mij het typische gezang op, Krr-krr-kiet-kiet-kiet. Even twijfel ik, zou het …? Dan weer krr-krr-kiet-kiet-kiet. Dat moet ‘m zijn, de kleine karekiet. Die heb ik hier nog niet eerder gehoord of gezien. Ik zeg de zwanen gedag en loop langzaam richting de rietkraag waar het onverstoorbare fluiten vandaan komt. Hij moet daar ergens verscholen tussen het riet zitten maar hoe ik ook speur, ik zie hem aanvankelijk niet. Voetje voor voetje beweeg ik langs het riet en kijk in de richting van het aanhoudende gefluit. Dan opeens een donkere vlek tussen de bruine stengels. Zou dat hem zijn? Ik richt mijn telelens op de plek en draai langzaam aan de scherpstelring om de vlek scherp in beeld te krijgen. Langzaam verschijnt de goed verscholen vogel steeds scherper in de zoeker. Ik heb hem gevonden.
600mm uit de hand
Ik vergeet de jonge futen (als die er überhaupt al zijn) en richt mijn aandacht op de kleine karekiet. Met de zoomlens op maximaal, 600mm, probeer ik de vogel beter in beeld te krijgen. Maar hoe ik mezelf en de camera ook verplaats, het lukt me niet. Het dichte riet staat steeds in de weg. Omdat ik de camera voortdurend op de vogel richt gaat deze steeds zwaarder wegen (gevoelsmatig dan) waardoor ook het stil houden lastig wordt. Ik besluit een heel ander standpunt te kiezen, laat de camera zakken zodat de armen weer op krachten kunnen komen.
Ik loop om de rietkraag heen en probeer het vanaf de andere kant. De vogel heeft zich blijkbaar verplaatst en het zoeken begint opnieuw. Weer afgaande op zijn zingen duurt het toch weer meerdere minuten voor ik hem zie. Wellicht heeft hij mij ook gezien want hij stopt met zingen en kijkt me aan. Snel neem ik een paar foto’s. Dan vliegt hij weg, maar ik zie aan een heen en weer gaande stengel even verderop waar hij zit. Het maant mij tot nog rustiger bewegen en nog meer geduld.
Concurrentie
Ik ben nu al bijna een half uur bezig en heb al van meet af aan in de gaten dat er even verderop nog een kleine karekiet vrolijk fluit. Met hun gezang bakenen ze ieder hun territorium af. Waarschijnlijk zijn het wel concurrenten die elk hun best doen een vrouwtje voor zich te winnen. Hoe dan ook, ik heb hem weer gevonden en ditmaal zit hij beter in beeld. Tussen de groene bladeren door zie ik hem dapper zingen. Ik maak meerder foto’s op Hi-speed om zo de kans op een foto met de bek op fluitstand te vergroten. Toch weet ik dat er nog wat rietstengels in de weg zitten. Die worden wel erg onscherp omdat ze dichtbij staan maar het standpunt kan nog beter vind ik. Maar hoe ik het ook aanpas, er blijven stengels in de weg staan.
Veel geduld
Ik besluit af te wachten tot de vogel zich weer verplaatst. Dat duurt wel even maar geduld geeft weer een nieuwe kans. Door op de beweging van een rietstengel te letten verraad hij weer zijn nieuwe plek en begint het spel opnieuw. Ditmaal geen bruine stengels die in de weg staan maar is het louter de waas van groene bladeren waar ik doorheen fotografeer. Ze vertroebelen het beeld van de vogel en de omgeving een beetje maar dat heeft ook zijn charme. Fluiten doet hij deze keer helaas even niet.
Centimeterwerk
Er is al meer dan een uur verstreken en de zon zorgt ervoor dat het al aardig warm wordt. Ik besluit nog één poging te doen en loop weer terug naar de plek waar ik vanmorgen startte. Het is wederom even zoeken voor ik hem gevonden heb. Ditmaal zit ie aardig vrij in beeld. Klein stapje naar links, beetje bukken, het komt op centimeters de camera verplaatsen aan. Snel schakel ik van de handmatige scherpstelling naar de autofocus. Er zit nu niks in de weg en de AF doet in tegenstelling tot de eerdere situaties prima zijn werk. Ook nu maak ik meerdere foto’s op de Hi-speed stand terwijl meneer vrolijk fluit. Kop en snavel vrij van stengels maar de staart net niet.
In het licht
Toch nog even een centimetertje naar rechts. Dan kijkt ie de andere kant op en staat zijn koppie fraai in het licht. Zingen die kant op doet hij niet. Daar zit zijn concurrent en wie weet is ‘de mijne’ wel erg onder de indruk.
Eén reactie
Mooi gelukt! Mooie soort ook, zo’n Kleine karekiet. Geduld wordt zeker beloond, vooral als je er vaker komt.
Doet me denken aan een soortgelijk projectje op m’n local patch, maar dan met z’n tweelingbroer; een Bosrietzanger bij een dichtbegroeid slootje langs een spoorlijn.
Meerdere malen vanaf het fietspad s’morgens vroeg matige/redelijke foto’s kunnen maken tot die dag dat ie vrij zittend meer dan een minuut recht voor m’n neus volop zong!
Toen een reeks foto’s kunnen maken ,met het zachte licht van de ochtendzon waar ik zeer tevreden over ben.