Interview Antoinette Valkering

Interview Antoinette Valkering

Stel jezelf eens voor, wie ben je en wat fotografeer je?

In mijn DNA zit een overdosis aan hang naar avontuur, nieuwsgierigheid, reislust en kinderlijke onbevangenheid. Ik zag ooit een quote die mij goed omschrijft: “Wanderlust” (Reislust): een sterk verlangen om rond te dwalen of te reizen en de wereld te verkennen. Voor mij is de wereld één grote speeltuin en kan ik niet wachten om weer buiten te spelen en naar de volgende bestemming af te reizen om ‘s werelds mooiste plekken en momenten fotografisch vast te leggen. Door de jaren heen heb ik een diep respect voor al het moois op onze planeet ontwikkeld.

Hoe is jouw passie voor fotografie ontstaan?

Ongeveer 10 jaar geleden was mijn man ‘de trotse eigenaar’ van een SonyA300 en raakte ik steeds meer geïntrigeerd door dat conventionele apparaat waarmee je meer kon doen dan alleen kiekjes schieten. Steeds vaker stond hij tijdens onze reizen met lege handen en zag ik overal mooie bossen, bergen, rivieren en landschappen die ik vast wilde leggen. Zo kwam mijn eerste eigen toestel in beeld, een Canon Eos 550D. Hij had zijn toestel weer terug en kon ik mijn creativiteit kwijt in mijn eerste eigen toestel.

Je hebt je verdiept in meer disciplines: natuur-, reis- en macrofotografie maar ook portretten. Welke vind je het leukst om te doen en waarom?

De eerste jaren was ik zoekende naar mijn fotografierichting en was ik een ‘alleseter’. Ik fotografeerde alles wat los en vast zat, had geen eigen stijl en heb mij vaak afgevraagd waar ik nu oprecht blij van werd. Toen ik het antwoord eenmaal wist kreeg ik een rust over mij heen en was het goed. Nu wist ik dat ik van reisfotografie gelukkig werd en daarmee ontstond een nog groter verlangen om te reizen. Ik leef van reis naar reis en tussendoor werk ik bij de Overheid. Door de reizen handig en strategisch te plannen en extra verlofdagen te kopen kan ik gelukkig veel weg. En wanneer ik thuis ben of het weer slecht is ben ik in mijn eigen fotostudio aan de gang met portretfotografie. Dit is voor mij een nieuwe richting, een mooi alternatief en hier wil ik mij nog verder in ontwikkelen. Van binnen bruis ik van creativiteit en dat wil ik kwijt kunnen in mijn portretfotografie.

Als je 1 dag met een andere fotograaf kon meelopen wie zou dat zijn en waarom?

Met Albert Dros. Ik heb diep respect voor zijn werk en kan mij vergapen aan zijn foto’s. In gedachten zie ik mij ook op die berg staan, in het veld liggen, aan die die kustlijn staan en voel ik de wind in mijn haren. Zijn foto’s halen mij uit de werkelijkheid en zuigen mij zijn wereld in. Door zijn foto’s zie ik mezelf alweer de volgende reis plannen. Zijn kleur,- en contrastrijke manier van fotograferen spreekt mij aan en deze stijl komt bij benadering ook terug in mijn eigen werk. Met zijn visie en creativiteit maakt hij schitterende landschapsfoto’s die mij enorm inspireren.

Je reist dus veel en hebt tijdens je reizen veel mooie foto’s gemaakt. Hoe bereid jij je fotografisch voor op die foto’s? En heb je een vooropgezet doel welke foto’s je daar wilt maken?

Zonder voorbereiding zal ik niet op reis gaan, alhoewel als ik nu weg zou kunnen pak ik direct mijn paspoort, camera’s en creditcard en ben ik weg. En alles wat ik niet bij mij heb, lost zichzelf wel weer op…. maar alle gekheid, iedere reis wordt zorgvuldig voorbereid. Niet alleen qua route, verblijf, kleding, weer en transport, maar vooral op fotografisch gebied. Ik speur internet af naar informatie over bijzondere biosferen, lees reisbladen en verdiep mij in de gebieden waar ik wil fotograferen. En als ik daar ben, dan weet ik wat het gebied speciaal maakt, wat ik wil fotograferen en hoe laat en waar de zon op- en ondergaat.

Waar haal jij je inspiratie vandaan?

Ik ben een spons op media gebied als het om natuur gaat. Ademloos kijk ik naar programma’s als PlanetEarth en verlies mijzelf in reisbladen en reisprogramma’s. Mijn man kijkt mij regelmatig weemoedig aan als ik weer met een in mijn ogen ‘fantastische’ reisbestemming op de proppen kom. Met wat geduld, uitleg en bezieling kan ik hem meestal wel enthousiasmeren. Ik heb toch wel diep respect voor mijn man en voor het geduld dat hij met mij heeft en mijn drang om naar onbekende bestemmingen af te reizen. Zelf noemt hij het “het verleggen van zijn grenzen” wat hij anders niet gedaan zou hebben en waar hij achteraf met warme gevoelens op terugkijkt.

Wat is voor jou de ultieme natuurfoto?

Die foto waarbij alles op zijn plek komt, qua locatie, apparatuur, omgeving, tijdstip en voorbereiding. Tegelijkertijd kan de teleurstelling dan ook heel groot zijn als het niet bij elkaar komt en het beeld niet wordt zoals je het je voorgesteld had. Dan kan ik echt wel chagrijnig worden. Een ultieme natuurfoto wordt voor mij voor een groot deel bepaald door het onderwerp. Bijzondere biosferen trekken mij enorm aan in een natuurfoto.

De foto direct uit de camera die laat zien hoe het was of de foto bewerken en een beetje naar je hand zetten… Welke keuze zou je maken en waarom?

Soms word ik eens moe van de discussie over postprocessing. In beginsel wil ik dat mijn foto goed uit de camera komt, maar ik zal hem altijd bewerken. Soms is dat heel weinig, bv. een crop of wat contrast, maar ik kan er ook wel eens voor kiezen om meer bewerking aan te brengen, omdat dat in mijn ogen meer toevoegt. Maar smaken verschillen en gelukkig maar. Iedereen moet voor zichzelf bepalen of hij een foto wil postprocessen.

Heb je een mooie foto die bijzonder wordt door het verhaal erachter en welke is dat?

Vorige jaar waren we een maand in Oeganda. Maandenlang had ik er naar uitgekeken en het hoogtepunt van de reis zou voor mij een bezoek aan een gorillafamilie in het grensgebied met Congo/Rwanda zijn. De dagen daarvoor werd ik steeds zieker en zieker en de diarreeremmers en ORS gingen er in grote hoeveelheden doorheen. Op de ochtend van vertrek was ik zo ziek dat ik nauwelijks op mijn benen kon staan en in mijn bed wilde blijven liggen. Met al mijn wilskracht ben ik op de achterbank van de auto gaan liggen en heb mij volgestopt met medicijnen. Twee uur later, bij de bestemming, ging het iets beter en heb ik alsnog besloten om met de tracking mee te gaan. Ter plaatse heb ik een drager geregeld die mij door de bergen heen heeft gesleept, over stenen heeft getrokken, uit de modder trok en mij aanmoedigde om vooral door te gaan en dat terwijl hij ook nog eens mijn zware cameratas droeg. Na ruim twee uur in de bergen kregen we het bericht dat we in de buurt waren en toen we de laatste hobbels hadden genomen zat daar een grote familie met meerdere silverbacks, moeders en babygorilla’s. De silverbacks liepen gemoedelijk om ons heen en de baby’s sprongen van tak naar tak, vielen voor onze benen op de grond en dartelden om ons heen. Dit is een moment wat ik nooit meer vergeet. De volgende dag bleek dat ik zware dysenterie had, al 5 kg. was afgevallen en heb ik de juiste medicijnen en een infuus gekregen. Daarna ging het gelukkig snel beter.

Wat wil je nog bereiken in de fotografie?

Ik zou nog veel meer willen reizen, mooie natuurfoto’s willen maken en reizen willen begeleiden. Maar als ik eerlijk ben durf ik mijn baan niet op te geven. Daar zit ik inmiddels 28 jaar en dat laat je niet zomaar los. Voor mijn gevoel zit ik een beetje in een spagaat. Een mooie oplossing is dus eigenlijk doorgaan met wat ik nu doe. Reizen zodra het kan, genieten van de mooie natuurfotografie en vooral dankbaar zijn dat ik dit kan en mag doen. Wel hoop ik dat ik nog beter wordt in mijn werk en nog wat meer naamsbekendheid opbouw. Nu beperkt het zich voornamelijk tot familie en vrienden.

Wanneer ben je tevreden over een foto en wanneer is de foto voor jou mislukt?

Soms heb je van die wauw-momenten, dan weet je zodra je afdrukt dat de foto fantastisch is. Daar kan ik oprecht gelukkig van worden. Anderhalf jaar geleden ben ik overgestapt naar een fullframe Nikon 850D en sindsdien ben ik steeds meer tevreden over mijn foto’s geworden. Ik zie nu veel minder ruis en veel meer scherpte. Dat komt mijn foto’s ten goede. Wanneer een foto is mislukt is voor iedereen anders, maar voor mij is die mislukt als ik scherpte in mijn foto’s mis.

Wat zou je andere fotografen willen meegeven?

Ken je dat, dat je een blokkade ervaart en dat je even geen zin hebt om te fotograferen? Ik heb die momenten gehad tussen het reizen door als ik thuis was. Weinig kon mij enthousiasmeren en ik voelde weinig energie om op pad te gaan. Ik ben erachter gekomen dat ik iemand nodig heb die mij inspireert, iemand die voor mij als voorbeeld dient en waar ik mij aan op kan trekken. Hiermee stel ik een doel voor mijzelf en houd ik focus op de richting waarin ik mij wil ontwikkelen. Wat ik mee wil geven is, zorg dat je iemand hebt die je inspireert.