Interview Danny Bitter
Wie ben je en wat vind je zo interessant aan natuurfotografie?
Mijn naam is Danny (Denis) Bitter. Ik woon in Naarden en het Naardermeer zou ik haast mijn achtertuin kunnen noemen. Fotografie is voor mij heerlijk in de natuur in gaan om mijn hoofd leeg te maken, maar het is meer dan dat. Natuurfotografie betekent voor mij ook leuke plaatjes maken!
Wat typeert jouw fotografie?
Mijn fotografie wordt getypeerd doordat ze in mijn beleving rust uitstralen. Verder is de compositie is ook erg belangrijk. Dit zie je in haast al mijn foto’s terug. Maar het belangrijkste is of het plaatje mij aanspreekt, of ik het geheel een “gewoon” mooi plaatje vind.
Hoe bereid je je voor op een dag fotograferen (onderwerpkeuze, locatie, apparatuur etc)?
Wat ik erg graag doe is vanuit huis even twee of drie uurtjes op pad gaan. Bijvoorbeeld een uil, blauwborst of roodborsttapuit opzoeken. In zo’n geval gaan alleen mijn statief en camera mee en is het hopen dat de vogel een beetje leuk wilt gaan zitten! Soms neem ik ook mijn camouflagetent mee. Een camouflagetent is vooral handig bij de schuwere vogels, zoals de ijsvogels.
Het onderwerp laat ik een beetje afhangen van het seizoen. Zo had ik 2 jaar geleden van mijn buurvrouw gehoord dat er koninginnenpage rupsen waren gezien in de moestuin. Bij de moestuin aangekomen vond een vriendin van mij er vervolgens vier op een venkelplant. Daar probeer ik dan natuurlijk een leuk plaatje van te schieten! Jammer genoeg zijn de rupsen waarschijnlijk beland in de maag van een gaai of iets dergelijks. Als ik een mooi onderwerp heb gevonden dan kan ik mij daar echt in vastbijten. Het liefst ga ik dan regelmatig terug om dat onderwerp zo mooi mogelijk vast te leggen. Zo heb ik elke keer weer iets anders te fotograferen.
Hoe ziet een dag fotograferen ‘in het veld’ er bij jou uit?
Wanneer ik op pad ga naar een betreffende vogel sta ik vaak voor zonsopkomst op. Vervolgens rijd ik naar de locatie, met de auto of met de fiets. Eenmaal daar neem ik mijn positie in en dán komt de natuur om mij heen tot leven. IJsvogels die over het water scheren en neerstrijken op een tak boven de waterspiegel. Momenteel ben ik bezig met een ijsvogelproject. Ik heb een plek gevonden waar ik al een jaar lang regelmatig ijsvogels zie vliegen. Hoe het plaatje eruit moet komen te zien weet ik al, nu de uitvoering nog. Het begint met het plaatsen van een tak en daarna moet je veel geduld hebben. Stel je voor: een dun takje met daarachter een zonsopkomst. Op het dunne takje zit de ijsvogel al zie je alleen het silhouet van deze prachtige kenmerkende vogel. Dat lijkt mij een heel mooi plaatje…
Wat doe je uiteindelijk met jouw allermooiste foto’s (Facebook, Instagram, een album maken of…)?
Mijn mooiste foto’s laat ik zien op Instagram en soms op Facebook. Maar eigenlijk zou ik vaker mijn foto’s moeten laten afdrukken, of een fotoboek maken.
Aan welke foto heb je de mooiste herinnering en waarom juist deze foto?
Dat is een moeilijke vraag. Ik heb niet één foto die ik het mooist vind. De vos op het dikke kruiende ijs op het IJsselmeer, het reetje tussen de witte bloemetjes, de badderende sperwer voor mijn eigen hutje of de koolmees op de rand van mijn vijver. Allemaal vind ik ze even tof!
Reizen en fotograferen gaan vaak samen, welke locatie en soort staan nog hoog op jouw wensenlijst?
Hoog op mijn wensenlijst staat de papegaaiduiker. Die wil ik heel graag een keer fotograferen. Het zijn zulke mooie vogeltjes. Het ideale plaatje heb ik ook al in mijn hoofd: mooi met tegenlicht en de vleugeltjes open, of met een bek vol met visjes. Jammer genoeg is het er nog niet van gekomen deze vast te leggen. Hopelijk volgend jaar.
Voor welke foto heb je het meest af moeten zien?
Het meeste afzien was de eerste dag op zoek naar de muskusossen in Dovrefjell (Noorwegen). We zouden met sledehonden naar boven gaan om daar onze tenten op te zetten. Ik kreeg mijn eigen slede met vier honden en bagage. Ik kan jullie vertellen dat niet alleen de honden het zwaar hadden! De temperaturen waren die ochtend tussen de -15 á -20 graden Celsius, lekker fris zou je denken. Na de eerste tien minuten ging mijn jas uit, tien minuten later mijn vest en weer tien minuten later mijn trui. Dit was behoorlijk afzien, ook al ben ik bovengemiddeld fit. Als de honden het zwaar hadden moest je mee helpen met steppen. Soms was het zelfs nodig om zelf de slee te duwen wanneer de honden dit zelf niet meer voor elkaar kregen. Na anderhalf uur sleeën, steppen en duwen was ik gesloopt. Uiteindelijk kwamen we, doorweekt van het zweet, aan op de locatie waar we onze tenten op zouden zetten. Als ervaren kampeerder dacht ik dit in een half uurtje te doen. Niet dus! De tenten moesten ingegraven worden en met vier man hard zwoegen, stonden de tenten twee uur later eindelijk overeind. Nu konden we eindelijk op zoek naar de muskusossen. De bergen in! Met sneeuwschoenen onder onze bergschoenen geknoopt en een vijfentwintig kilo zware rugzak op onze rug, liepen we zwoegend naar boven. Anderhalf uur later hadden we ze gevonden en konden we eindelijk beginnen met fotograferen. Wat een schitterende dieren in een supermooie setting! De reis was zwaar maar ik zou hier zo weer naartoe gaan, prachtig!
Wat mag écht niet ontbreken in jouw fototas en waarom?
In mijn uitrusting mag mijn 600mm lens niet ontbreken. Deze heb ik eigenlijk altijd bij me en wordt vaak gebruikt. Hier maak ik, al zeg ik het zelf, de mooiste plaatjes mee!
Wat zou je graag nog willen verbeteren om jezelf verder te kunnen ontwikkelen als fotograaf?
Als ik mij nog ergens in zou willen verbeteren, dan zouden dat de tegenlicht opnames moeten zijn. Hier kan ik nog meer uit halen en daar zou ik dan ook graag nog beter in willen worden.
