Interview Gina Heynze

Stel jezelf eens voor

Mijn naam is Gina en ik ben momenteel 57 jaar. Sinds ruim drie jaar fotografeer ik weer en ik kan me daar helemaal in verliezen. Mijn meeste onderwerpen vind ik in de natuur.

Welke foto van jou ken ik waarschijnlijk? Waarvan zou ik die kunnen kennen ?

Een van mijn foto’s staat dit jaar in de scheurkalender van National Geographic. Ergens in oktober kom je een foto tegen van een guitig eekhoorntje. Die foto heb ik gemaakt toen ik pas begon met fotograferen. Superleuk dat je foto dan opvalt tussen het enorme aanbod.

Wat is je favoriete onderwerp en waarom?

Zonder enige aarzeling kan ik daarop antwoorden dat het vogels zijn. Als je naar mijn foto-archief kijkt, dan heeft ontkennen ook geen zin. Ik vind vogels prachtig. Alle vogels. Hun gedrag, hun houding en hun geluiden. Het is voor mij de afgelopen jaren ook een enorme uitdaging geweest om vogels vliegend te leren fotograferen. Daar zijn heel wat uurtjes oefening in gaan zitten. Ik kreeg dat niet onder de knie. Nu lukt het me “gewoon”. Dat maakt dat ik er nog meer plezier in heb om vogels te fotograferen.

Fotografeer je projectmatig en zo ja kan je daar iets over vertellen?

Op dit ogenblik ben ik bezig foto’s te maken in en rond een klein kerkje in ons dorp. Het einddoel is hiermee een kleine expositie in te richten volgend jaar juli. De eerste twee series van drie foto’s ontstonden vrij spontaan maar ik vind het nu best lastig om dit verder uit te bouwen. Wel heel leuk om te doen.

Hoe belangrijk is apparatuur voor je ?

Relatief belangrijk. De fotograaf maakt de foto, maar als je wat verder komt in de fotografie en meer kunt en wilt dan loop je met wat minder uitgebreide apparatuur toch tegen beperkingen aan.

Welke foto vormt momenteel je bureaublad en waarom juist deze??

Een foto van een schip, want hoewel ik mezelf natuurfotograaf noem… Schepen zijn mijn “guilty pleasure”.

Van wie krijg je (opbouwende)kritiek op je foto’s?

Kritiek is hopelijk altijd opbouwend bedoeld. Als er iets echt niet klopt aan mijn foto of beter kan, dan sta ik er voor open om dat te horen maar wel graag gefundeerd. De vraag om feedback te geven op een foto wordt al heel snel vertaald naar: “Hoe zou ik de foto maken”? Daarmee verbeter ik mijn foto niet. Ik heb een poosje op een fotoforum gepost waar ik erg veel geleerd heb omdat een paar fotografen zo aardig waren me te volgen. Je krijgt daar echter ook veel brute en onbeleefde reacties.
Feedback geven op foto’s is helemaal niet gemakkelijk en feedback ontvangen kan ook lastig zijn. Vorig jaar heb ik in mijn dorp zelf een fotoclub opgericht en een van de aller moeilijkste dingen blijkt feedback geven en ontvangen te zijn.

Wanneer ben je tevreden met een opname?

Echt tevreden? Dat is niet heel vaak het geval, maar zo af en toe heb ik er echt een waar ik zo’n onderbuikgevoel van krijg. Waar ik bijna verliefd op word. Ook als ik er honderd keer naar gekeken heb. Is dat overdreven?

Hoe word je volgens jou een betere fotograaf ?

Oefenen, oefenen en nog eens oefenen en reflecteren. Dat is tenminste wat ik de afgelopen jaren gedaan heb. Ik ben nog maar een aantal jaren bezig maar door dat te doen kan ik nu wat ik kan. Het meeste zoek ik op op het www en zo nu en dan sluit ik aan bij een masterclass of cursus. Verder kijk ik heel veel foto’s van andere fotografen. Als ik iets zie wat ik mooi vind probeer ik het net zo lang tot me dat ook lukt.

Welke fotograaf inspireert je op dit moment het meest en waarom?

Er is niet een enkele te noemen die mij het meest inspireert, want ik zie bij heel veel fotografen dingen die me triggeren. Vanaf het moment dat ik dik drie jaar geleden weer begon met fotograferen vielen mij de foto’s op die Niek Goossen maakt. Die man is een streekgenoot van mij en zijn foto’s geven me ideeën. Ze spreken me vaak enorm aan en maken dat ik denk: “Hé dat wil ik ook kunnen”. Dat is een enorme stimulans om dingen uit te proberen.

Heb je een leuke/ spannende/ grappige anekdote m.b.t. natuurfotografie?

Als je een hele middag met je bolletje in de zon op een krukje in een natuurgebied zit, dan gaat soms je hoofd ook gekke dingen met je doen. Zo zat ik in het voorjaar weer eens een aantal uren op mijn voetenbankje. Plotseling komt er iets op me af rennen. Ik ben me wezenloos geschrokken. Wat er door me heen ging weet ik niet meer. Een grote hond, een reetje, een vos. Ik ben stokstijf blijven zitten en heb mijn camera laten reutelen. Nogal een wonder dat ik van zenuwachtigheid de boel kon stil houden. Plotseling stond het beest stil. Het was een enorm grote haas. Ik had geen idee dat die beesten zo groot konden zijn. Achteraf kreeg ik van meerderen de opmerking dat het wel een kangoeroe leek en zo was het ook. Ook qua formaat. Zo’n ontmoeting vergeet ik nooit meer.