Jan-van-genten in bewogen zwart-wit

Tijdens mijn laatste bezoek was het zonnig, windstil weer en dan vinden deze grote vogels het niet zo fijn om te vliegen. Dit kost hen op dat moment veel kracht en vooral het landen gaat dan nog stunteliger dan anders en ze komen soms letterlijk uit de lucht vallen. Op dat soort dagen maak je vooral veel portretten of foto’s met wat langere sluitertijden van landende vogels. De laatste middag dat we bij de kolonie mochten komen was de situatie echter volledig anders! Er stond een heel krachtige wind vanuit zee en het leek wel alsof alle vogels even de lucht in wilden om ‘hun vleugels te strekken’ na dagenlang stil gezeten te hebben.

Ik zette direct een 100-400mm telezoom op mijn body omdat ik het idee had ‘dichterbij’ te moeten komen om dat gevoel weer te kunnen geven. Dat bleek echter niet het geval te zijn, want door het landschap in elkaar te drukken verdween het ruimtelijke karakter. Bovendien waren er zoveel vogels in de lucht dat er op iedere foto wel eentje precies op de verkeerde plek in beeld vloog. Mijn tweede keuze was een 85mm F/1.2 waardoor ik beter kon spelen met de scherptediepte. Maar ook nu lukte het me niet om het overweldigende gevoel wat ik daar had weer te geven in een beeld. Moest het dan toch met een groothoek zoals de eerste foto?

Ik pakte mijn 16-35mm opnieuw uit de rugzak en zocht een plek op aan de onderkant van de rots waarop de jan-van-genten zaten en fotografeerde zo als het ware omhoog. Ik had hierdoor direct al een veel betere verdeling van alle vogels over het beeld. Ook de rots aan de rechterkant van de foto is belangrijk, want daardoor wordt juist het contrast met de vliegende vogels vergroot. De vogels vliegen zo echt ‘boven’ hun kolonie. Dat beeld wordt onderstreept doordat sommige vogels op de rots omhoog kijken. De vliegende en zittende vogels horen op deze manier echt bij elkaar. Ik gebruikte een polarisatiefilter om zo het contrast tussen de witte vogels en de blauwe lucht te vergroten.

In eerste instantie waren de sluitertijden duidelijk te lang en waren de vliegende jan-van-genten onscherpe, onherkenbare witte strepen in de lucht. Maar bij een sluitertijd van ongeveer 1/10s was er beweging zichtbaar en was de vorm van de vogel nog duidelijk te zien. Dit voelde goed! Het was nu zaak om meerdere foto’s te maken om de kans te vergroten dat er een foto zou zijn waarop de vliegende vogels goed over het hele beeld verdeeld zouden zijn. Ik ben blij dat ik dat gedaan heb, want op best een aantal foto’s was een hoek van de lucht bijvoorbeeld helemaal leeg en was er dus geen goede balans in die foto.