Pinguïnpret onder water: een uitdaging!

Boulders Beach is populair bij talloze toeristen, die zich over speciaal aangelegde plankieren langs de broedkolonie Afrikaanse pinguïns moeten bewegen. Gelukkig is er ernaast een kleiner strand, waar de dieren nog ‘vrij’ te bewonderen zijn. De kolonie bestaat helemaal uit Afrikaanse pinguïns, ook wel zwartvoetpinguïns, die zich hier in 1982 vestigden. Inmiddels behoort de baai tot het Nationale Park rond de Tafelberg.

In duikpak over het paadje

Elke ochtend vertrekken de pinguïns al vroeg naar hun visgronden, enkele mijlen verderop en elke middag keren ze weer terug. Ze schudden zich uit en hobbelen de kant op. Natuurlijk zijn ze ongelooflijk leuk en fotogeniek op het strand, maar al snel krijg ik natuurlijk het idee ze te willen vastleggen in het water. Ik ben niet voor niets onderwaterfotograaf…

De volgende dag dus maar eens met snorkel naar het kleine strand. Ik kan vanuit ons huis zien wanneer de eerste dieren terugkeren, maar al snel kom ik erachter, dat ik het ‘zomaar even’ schieten van mooie pinguïnplaten onder water wel kan vergeten. Ik moet ze echt tot op een meter afstand, liefst minder, kunnen benaderen. Maar de dieren zwemmen met een heel grote boog om me heen en gaan ergens anders het strand op. Omdat het strand tientallen meters breed is met talloze rotsen kost dat hen geen enkele moeite. Razendsnel schieten ze door het water voordat ze op het strand wippen, mij met één oog van veraf in de gaten houdend. Daar verzorgen ze op hun gemak hun verenpak en kun je zelfs heel dichtbij komen. Die situatie kennen ze inmiddels wel: er komen hier altijd wel mensen. Natuurlijk schiet ik daar ook wat plaatjes van. Maar een grote fotograaf in het water vinden ze heel iets anders. Misschien lijk ik teveel op een gladde zeehond.

Dan is er nog het tij waar ik op moet letten: bij te hoog water is er nauwelijks strand waar ze naar toe kunnen zwemmen, maar klimmen ze op de vrij steile rotsen, waar ik niet eens op kom of gaan ze naar een heel ander strand. Ik observeer ze dus een paar dagen en bereken het tij voor de volgende weken. Elke dag wandel ik in duikpak vanaf ons huis het paadje af naar beneden.

Gewapend met onderwaterhuis sta ik dan op het strand. Ik breng uren staand in kniehoog water door en uiteindelijk zijn de dieren wat meer aan me gewend en kan ik de camera onder water houden voor wat opnamen. Snorkelen met pinguïns zit er nog steeds niet in. Ze zijn op zich niet mensenschuw, maar in zwemmers hebben ze geen zin, hoewel er op dit strand wel gewoon gebadderd mag worden.

Ansjovis schiet te hulp

De naar mijn mening mooiste opnamen maak ik echter als een paar terugkerende dieren, na het verzorgen van hun veren, ineens weer het water in gaan. Tot mijn verbazing zie ik dat er een schooltje ansjovis vlakbij het strand zwemt. Dat laten ze zich niet ontgaan, ze schieten het water in, slaan hun slag en ik mag meegenieten. Geweldig!

Helaas wacht me de volgende dag een onaangename verrassing. Ik mag het strand niet meer op. De parkwachten denken dat ik me bezig houd met duistere praktijken en met mijn camera onder water kijk, waar ik het best abalones en kreeften kan stropen. Uitleg helpt niet. Ik neem dus maar afscheid van de pinguïns, maar als ik hier terugkeer ga ik het zeker nog een keer proberen!