Perfectionist
Ik weet niet hoe het met jou zit maar als fotograaf ben ik een perfectionist. Ik ga voor het perfecte plaatje! Ben ik niet tevreden dan verdwijnt de foto thuis in de digitale prullenbak. Soms kom ik zelfs zonder foto thuis zoals onlangs toen het gewenste onderwerp niet op het toneel verscheen.
Daar sta ik dan, even na 21 uur midden op een pas afgemaaide graanakker in afwachting van de supermaan. Hoewel de bewolking boven mijn hoofd hier en daar openbreekt wil dat daar waar de maan opkomt niet lukken. Langzaam maar zeker wordt het donker, temeer omdat de maan zich nog steeds niet laat zien. Om 23 uur staak ik zonder ook maar een foto mijn poging. Gelukkig is er over een kleine maand weer een supermaan en kan ik op herhaling.
Andere lens
Een andere reden om op herhaling te gaan is het niet bij me hebben van de juiste apparatuur. Nu komt dat niet zo vaak voor aangezien ik meestal een volle rugzak met me mee tors.
Ik besluit op mijn korte ochtendwandeling langs het water alleen de camera met de 200-600mm telelens mee te nemen. Jonge futen en meerkoeten zijn gesignaleerd en wie weet willen ze wel even voor me poseren. Halverwege de wandeling vallen me de vele vlinders op die inmiddels zijn opgewarmd en af en aan vliegen. Ik maak enkele foto’s maar mis toch mijn macro-lens. Die leent zich beter voor de kleine blauwtjes en hooibeestjes. Ik prent me de plek in en besluit, gezien de voorspelde weersomstandigheden, de volgende ochtend vroeg op te staan en terug te gaan. Alle kans dat ze dan, nog bedauwd, op me zitten te wachten.
Onderwerpen die geduld vergen
De paarse heide is nog te pril en vraagt om nog 1 of 2 weken geduld. De porseleinzwam kruipt net uit het dode beukenhout en zal over een paar dagen in volle pracht te bewonderen zijn. De eik staat nu nog in het volle blad en het is wachten tot de winter voordat louter de stam en takken zijn karakteristieke vorm optimaal laten zien. Of neem de kraanvogels die met regelmaat Midden Limburg in het voor- en najaar passeren. Telkens weer probeer ik deze prachtige vogels tijdens hun trek te fotograferen. Het zijn zomaar wat voorbeelden van onderwerpen die me vragen om op herhaling te gaan. Soms kan dat nog dezelfde dag of een dag later. Voor andere onderwerpen moet ik misschien wel een jaar of langer geduld hebben.
De kracht van op herhaling
Ik zei het al, ik ben een perfectionist, leg de lat hoog. Ik ga dan ook heel vaak op herhaling. Het kan bijna altijd beter en dat vind ik niet frustrerend maar juist een mooie uitdaging. Ik maak daarom veel foto’s op dezelfde locaties, onder wisselende omstandigheden, van hetzelfde onderwerp (zoals van de eenzame boom) of juist wachtend op het onderwerp (zoals de kraanvogels). Op die manier probeer ik mijn kijken en zien, mijn techniek en uiteindelijk de zeggingskracht van mijn foto’s te verbeteren. Soms resulteert het zelfs in een mooie serie. Kijk hiervoor maar eens op mijn website.
Het mag duidelijk zijn, vaak op herhaling gaan vergt tijd en volharding maar daar krijg ik wel met regelmaat betere foto’s voor terug.
Herhaling van het onderwerp
De tweede lading betreft herhaling binnen de foto. Herhaling van het onderwerp, van de kleuren of vormen. Door de herhaling gaat de foto meer leven, wordt ie krachtiger, spreekt ie meer tot de verbeelding.
Pantserjuffers zitten vaak met meerdere exemplaren in elkaars buurt. Met hun gespreide vleugels vallen ze goed op in hun omgeving. Als ik twee exemplaren tussen de rietstengels ontdek start ik met het bepalen van de compositie. De herhaling, ofwel de tweede juffer, wil ik behoorlijk vaag maar toch nog herkenbaar in beeld. De foto krijgt zo diepte. Met de keuze voor het diafragma bepaal ik vervolgens de onscherpte van de tweede juffer.
Reflectie laat ook een herhaling van het onderwerp zien. Ook dit maakt het beeld krachtiger, spannender en leuker om langer naar te kijken. Afhankelijk van ‘de spiegel’ kan het spiegelbeeld variëren van een exacte kopie tot een vage herhaling.
Als ik water zie let ik extra op de reflecties. De drieteenstrandloper die ik op het strand door het ondiepe water zie foerageren komt steeds dichterbij. Gehurkt wacht ik op een mooie pose. Als hij me strak aankijkt druk ik op de ontspanknop.
Ook de herhaling van kleuren en vormen binnen een foto kunnen het beeld versterken.
Als de viervlek zich verplaatst en op de volgende stuik gaat zitten valt mij op dat de kleuren van zijn lijf en dat van het blad tegenover hem nogal overeenkomen. Zelfs de vorm komt enigszins terug. Ik kies voor een compositie waarbij zowel de libel als het blad scherp in beeld komen en voordat hij verder vliegt kan ik meerdere opnamen maken.
Kortom
Door oog te hebben voor herhaling in je foto en door vaak op herhaling te gaan kunnen je foto’s beter worden, aan kracht winnen. Wie wil dat nu niet? Ik ga in ieder geval snel weer op pad.
