Interview Susan Schwartz

“Ook al heb ik niks geschoten, dan heb ik alsnog genoten”.

Van OK tot Veld 

Susan Schwartz, geboren in Warnsveld en woonachtig in Silvolde. In het dagelijkse leven werkzaam als operatie-assistente in het Slingeland Ziekenhuis in Doetinchem, waar ze werkzaam is in het specialisme orthopedie. Dit werk dreef haar ook naar de hobby en passie van natuurfotografie en naar het veld waar ze haar passie voor fotografie vormgaf.

Besmettelijke ziekte 

De passie voor natuurfotografie ontstond via een klein omweggetje. “Toen alles op slot ging met Corona sloeg het wandelvirus weer toe bij me. De afdeling waar ik werk, werd een Corona IC afdeling. Dat werd zo heftig dat het impact op me kreeg en dit dreef me via de wandelingen de natuur in. Ik vond dat wandelen vroeger ook al heerlijk, maar na de Nijmeegse vierdaagse was ik daar ineens helemaal klaar mee! Overdaad schaadt zeggen ze weleens.”.

“Maar goed, ik ging weer wandelen, zag zoveel moois om me heen, kon mijn werk achter me laten en dat daagde uit om dier vast te leggen met mijn mobieltje als ik er een zag. Hoewel je met een smartphone best leuke foto’s kan maken, op klein formaat ziet het er vaak nog prachtig uit, maar als je gaat inzoomen dacht ik toch mwaohh…’. Het smaakte naar meer. Dus toen heb ik eens de spiegelreflexcamera van mijn broertje geleend (die daar overigens niets mee deed) om het eens uit te proberen. En daar ging ik in de automatische stand met een 18-55 kit lens op pad. Snapte er niets van, maar wat vond ik het geinig om nieuwe dingen te leren.”. 

Een objectief leidde naar de reeën  

Susan fotografeert pas drie jaar en van het één kwam het ander. Ze snuffelde via de camera van haar broertje aan fotografie en kocht vervolgens haar eigen camerakit met een 18-55 en een 70-300 mm. lens. “Dankzij dit objectief ben ik ook bij het fotograferen van de reeën terecht gekomen”. Dus de techniek dreef haar naar “wild life”. “Heel onverwacht kwam ik in het bos een ree tegen, die keek op en kon ik daarmee vastleggen. Ik kwam er al vrij snel achter dat ik meer millimeters nodig had. Dankzij beelden van andere fotografen en vanuit de impulsiviteit, na wat ik gezien en ervaren had, kwam er een 150-600 mm. objectief.  

Uitstaan 

Voor mij heeft natuurfotografie alles te maken met los komen uit de dagelijkse beslommeringen. Ik werkte destijds mee op de corona IC. Stond hele dagen aan en alles draaide om Corona. Ik moest daaruit om niet helemaal overgenomen te worden en altijd maar aan te moeten staan. Met de camera in mijn hand ontspan ik en ben ik alleen maar bezig met de natuur en het wandelen. In het moment zijn.  

Toevalstreffers en fascinatie 

Ik vind het fascinerend hoe de natuur werkt en dat heel veel dingen met elkaar in verband staan. Ik ben dol op het fotograferen van reeën. Ik blijf het briljant vinden dat ze soms zo onzichtbaar kunnen zijn en toch heel dicht bij je zijn. Het begon bij mij met een paar gelukstreffers. Want eerlijk gezegd had ik geen idee wie wat en waar. Maar na een paar van die spontane ontmoetingen ben ik er over gaan lezen. Er is zoveel informatie te vinden. En ik kijk ook veel bij collega fotografen. Probeer stukken natuur te herkennen en daar dan vervolgens zelf te gaan kijken. Het is wel een gegeven dat je het meeste geluk hebt op rustige momenten en heel vroeg of misschien tegen de avond te gaan. En inmiddels weet ik waar ze zitten en dan kan ik gerichter te werk gaan.  

Ook dan is het toch afwachten of ze zich laten zien en of ze op een mooie plek tevoorschijn willen komen. Hoe mooi is het om dat in de natuur te ervaren en vervolgens thuis ook nog eens naar terug te kunnen kijken. Die herinneringen opslaan in een mooi foto boek om vervolgens te delen met familie en vrienden.  

 Stuitermomentje 

Soms gaat Susan er ook samen met haar man op uit. Ook hij is besmet met het virus van het vinden en zien van reeën. “Zo gingen we eind april in de ochtend vroeg op pad voor reeën in de achtertuin (Silvolde en omgeving). Mijn man weet allerlei weggetjes en rijdt opeens een voor mij onbekende weg in. We komen de hoek om en ik zie een bruggetje over het water, een mistlaag en de zon die de laag mist prachtig oranje maakt. Ik roep enthousiast: STOP!” Hij kijkt en vraagt: “Waar zie je dan die ree?”

Maar die is er niet, het is het beeld van het bruggetje, landschappelijk met sfeer en kleur. Ik stap uit en loop wat verder weg van de scene, want de telelens zit weer eens op de camera. Ik weet dat fotografie veel plannen is en weten wat je wilt gaan doen. Maar ik kan zo genieten van het onverwachte en daar dan proberen wat moois van te maken, zoals in deze foto. 

De contradictie 

Als een rode draad door de foto’s van Susan loopt de telelens en de reeën. Dus als ik haar vraag waar ze nog van ‘droomt’ op fotografie gebied antwoord ze niet dat ze ergens een bepaald dier persé wil vastleggen met haar telelens. Nee ze antwoord met: “Ik maak regelmatig landschapsfoto’s met mijn “wildlife” lens op de crop camera. Dus op minimaal 225 mm. Ik kan gewoonweg niet overweg met een groothoeklens, maar ik droom er wel van om goed te leren omgaan met landschappen en de groothoek. Op de een of andere manier zie ik het niet en snap er ook nog geen ree(t) van.

Ik begrijp niet hoe mensen dat doen. Maar ik blijf daar wel de uitdaging in zien om die droom landschapsfoto met de groothoek te maken. De frustratie ligt dan wel op de loer. Het berekenende in me komt dan weer terug, want bij die groothoek landschapsfoto komt ook dat ik dat beeld van voor tot achter bedacht wil hebben. De droom is dan ook dat het helemaal lukt zonder dat je er 6x voor terug moet. Aan de andere kant, dit is ook weer niet wat ik ben. Ik ben eigenlijk van het spontane.” 

En met dat spontane besluiten we ook dit gesprek met Susan haar tip voor ons.  “Ga gewoon op in het moment, genieten van wat je ziet. Als het niet gelukt is, besef dan dat niet alles draait om het plaatje, maar om de beleving ervan. Of te wel: ook al schiet je niet de foto, als je maar zorgt dat je ervan genoten hebt”.