Interview Kurt de Meulemeester

Wie is Kurt en hoe is je passie voor natuurfotografie ontstaan?

Ik ben een veertiger die zowel professioneel als in zijn vrije tijd met natuur bezig is. Ik werk voor de Vlaamse Overheid bij het Agentschap voor Natuur en Bos als dossierbehandelaar soortenschade en natuurbeheerplannen. Daarnaast ga ik in mijn vrije tijd zoveel mogelijk de natuur in met mijn camera.

De passie voor natuur heeft van kinds af aan al in mijn bloed gezeten, vooral dankzij mijn vader die in Vlaanderen één van de pioniers van de natuur- en milieubescherming was en ook hobbymatig met vogelfotografie bezig was.

Als tiener kreeg ik een eerste camera, een tweedehands analoge Minolta. Ik probeerde ook vogels te fotograferen, maar het bereik van mijn lenzen viel nogal tegen en met het begin van de digitale revolutie belandde deze camera in een stoffige hoek van mijn kamer. De jaren die daarop volgden was er geen tijd voor fotografie en was ik meer met andere zaken bezig, zoals het starten van een gezin.

Pas in het jaar 2010 heb ik de draad terug opgepikt door het volgen van een avondcursus digitale fotografie. Dit om te wennen aan de basisprincipes van (digitale) fotografie. De focus lag toen vooral op portretfotografie. Met drie jonge dochters in huis was dit een behoorlijk bevredigend onderwerp. Maar naarmate de dochters opgroeiden, werd hun bereidheid om voor de camera te verschijnen steeds minder. Vanaf dat moment ging mijn aandacht meer en meer terug naar de natuur. Wegens een relatiebreuk ging ik plots een aantal jaren door een moeilijke periode. Allerlei wetenschappelijke onderzoeken hebben al aangetoond dat de natuur helend werkt. Wel, ik ben er het levende bewijs van. Van zodra ik tijd had, trok ik de natuur in en dat doe ik tot op vandaag nog altijd met veel plezier. Er zit echt iets in mijn DNA dat ervoor zorgt dat ik helemaal tot rust kom in de nabijheid van natuur.

Ik zie voornamelijk vogels en ook wildlife in jouw foto’s. Heb je daar een voorkeur in?

Ik heb inderdaad een voorliefde voor vogels. Dit heeft meerdere redenen. De voornaamste reden is waarschijnlijk omdat ik thuis opgegroeide letterlijk tussen de vogels in een opvangcentrum voor vogels en wilde dieren, dit werd ongeveer veertig jaar geleden opgericht door mijn ouders te Merelbeke. Het was de ideale plek om de soorten en hun gedragingen van nabij te leren kennen. Daarnaast heb je in onze natuur ook meer kans op het vinden van vogels dan bijvoorbeeld zoogdieren. Er is een enorme verscheidenheid aan vogels en elke biotoop heeft zo zijn specifieke soorten. Dat maakt dat er elk seizoen wel iets anders te fotograferen valt.

Hoe vind je jouw onderwerpen of wat doe je ervoor?

Dat is eenvoudig. Zo vaak mogelijk de natuur in trekken. Natuurlijk vergt dat meestal wel wat voorbereiding. Het is niet dat de vogels zich op een presenteerblaadje komen aanbieden, want (betaalde) hutfotografie doe ik niet. Vaak ga ik op waarnemingen zoeken binnen een bepaald gebied zodat ik al een idee kan vormen wat er aanwezig kan zijn. Voornamelijk een goede biotoopkennis en het kunnen voorspellen van het gedrag van dieren helpen mij daarbij.

Ik zie ook dat je vaak projectmatig werkt, kun je uitleggen hoe je dan te werk gaat?

Dit is voornamelijk gekoppeld aan de reizen die ik maak. Ik ga meermaals per jaar op reis met mijn kampeerbusje in functie van natuurfotografie. Soms is dat specifiek om een bepaalde doelsoort in beeld te brengen, zo ben ik deze winter naar de Alpen gereden om er de lammergieren te fotograferen., Maar vaak is het ook om een regio te ontdekken. De voorbije 2 jaar heb ik Frankrijk, Spanje, Polen, Oostenrijk, Slovenië en Schotland bezocht. Niet elke reis was even succesvol wat de doelsoorten betreft, maar ik kan enorm genieten van het avontuur door de combinatie van het rondreizen en zoeken naar soorten. Ondertussen leer ik een gebied kennen en zijn er toch altijd wel onverwachte ontmoetingen te registreren.

Ben je een soortenjager of laat je je verrassen door wat voor je lens komt?

Ik ben geen twitcher (iemand die lange afstanden aflegt om een (nieuwe) zeldzame vogel te zien) maar uiteraard ga ik met regelmaat op stap om een specifieke soort te zoeken en fotograferen. Ik heb daarvoor geen lijstjes maar laat mij eerder leiden door wat de natuur te bieden heeft afhankelijk van locatie en seizoen. Maar in de eerste plaats trek ik graag de natuur in om te genieten van alles rondom mij.

Heb je nog een guilty pleasure of dromen op fotografiegebied?

Ik heb vooral nog veel reisdromen. Ik ga elk jaar minstens één land bezoeken dat ik nog niet eerder heb bezocht. Zo wil ik zeker nog de Scandinavische natuur ontdekken. Ik denk daarbij aan het in beeld brengen van baltsende Auerhoen of poelsnip. IJsland wil ik ook zeker en vast eens doen, niet alleen voor de kustvogels maar uiteraard ook voor de adembenemende landschappen. Daarnaast zijn er de jaarlijkse uitstappen naar Frankrijk (La Brenne, Argonne, Lac du Der, Vogezen), waar ik telkens weer enorm van kan genieten.

Hoe ver ga jij om die ene foto te maken?

Ver! Naast een enorm grote hoeveelheid geduld moet een natuurfotograaf ook fysiek wat kunnen verdragen. Ik heb chronisch last van pijnlijke nek en rugspieren. Een zware rugzak en uit de hand fotograferen met een 600mmF4 helpen daarbij niet. Vaak lig of zit ik uren aan een stuk in een soms zeer ongemakkelijke positie. Bij het fotograferen met een drijfhut lig ik al van voor zonsopgang tot tegen het middaguur in ijskoud water. Dat is soms echt afzien maar de prachtige ontmoetingen met wildlife en de foto’s maken veel goed.

Heb je nog een leuke anekdote of verhaal bij een foto die je met ons wilt delen?

Vorige zomer ging ik op een avond zonder specifiek doel naar mijn local patch (het dichtstbijzijnde natuurgebiedje waar ik met regelmaat langskom). De jongen van de boerenzwaluwen waren er net uitgevlogen en samen met hun ouders aan het jagen op vliegende insecten. Plots zag ik in mijn linker ooghoek één van de jongen surplacen in de vlucht, het was zoals een kolibrie die aan een bloem blijft zweven om de nectar op te zuigen. Ik richtte mijn camera vanuit de losse pols naar het jonge zwaluwtje en op het moment dat ik begin te registreren komt één van de ouders het jong voederen in de vlucht. Dit alles gebeurde in minder dan 1 seconde, maar dankzij een snelle reactie en camera kon ik dit gebeuren vastleggen. Voor de één een ‘lucky shot’ of ‘le moment décisif’ (Henri Cartier-Bresson) voor de ander, het is in ieder geval een ‘once in a lifetime’ shot.

Wat zou je andere natuurfotografen nog mee willen geven?

Natuurfotografie is voor mij in de eerste plaats één worden met de natuur rondom mij. Dit kan alleen door zo weinig mogelijk te verstoren maar ook door jezelf niet te laten verstoren door bijvoorbeeld je smartphone. Enkel als je volledig opgaat in de natuur zal je ook geaccepteerd worden door de dieren en niet als storend worden ervaren. Dit biedt de beste kansen op het observeren en registreren van hun gedrag. Het maakt de ervaring voor jou als fotograaf des te mooier. Focus daarbij ook niet al te veel op de instellingen van je camera, wanneer je de natuur voelt met je hart komt het perfecte plaatje vanzelf wel.