Dwerginktvissen zijn vooral een tikje voorspelbaar. Vaak worden ze liggend op het zand aangetroffen. Worden ze door de fotograaf betrapt, dan zijn er na de eerste foto, of soms al daarvoor, twee opties. Hij graaft zich in, of gaat er vandoor.
Als hij zich ingraaft blijven er vaak twee oogjes boven het zand uitsteken. Soms echter bedekt hij die ook nog, waarna je vervolgens de laatste twee armpjes in het zand ziet verdwijnen; Weg! Maar ze zijn ook nieuwsgierig en na enige tijd komen ze soms weer tevoorschijn
Als hij er vandoor gaat, volgt vaak een afwisselend spel van vluchten, dreigen en schuilen op het zand, waar het diertje (onterecht) vertrouwt op zijn camouflage. Met name het dreiggedrag is eerder schattig dan angstaanjagend en ook het kleine wolkje inkt dat ze soms uitstoten alvorens te vluchten is lief, maar weinig indrukwekkend, voor een duiker althans.
Maar ze zijn niet heel snel, en liever dan te blijven vluchten graven ze zich vaak al snel weer in. Soms echter lijken ze ook te worden aangetrokken door de (piloot)lamp en kunnen ze het spelletje lang volhouden.
5 reacties
Ha Rokus, erg mooie foto’s en goede uitleg! Dank je wel. Ik zocht naar wat informatie omdat ik vanavond met Marion de sepiola ga zoeken. Groetjes, Julia Anemoon
Prachtige foto’s!